Jaarboek 1977-1978 - pagina 91

wat zijn inzicht betekende. Zuidema, één van de weinigen die er meer van begreep, merkte toch op dat, hoewel hij vele conclusies uit „De Geschiedenis der Wijsbegeerte" treffend juist achtte, hij dikwijls niet begreep hoe Vollenhoven ertoe gekomen was. Gelet op deze moeilijkheid en in aanmerking genomen dat Vollenhoven slechts in zijn geschriften verspreide aanwijzingen gaf over zijn eigen systematische wijsbegeerte, is het verheugend dat de bevoegde instanties van de Vrije Universiteit de Centrale Interfaculteit een medewerker toegezegd hebben, die in de publicaties van Vollenhoven de elementen van deze systematiek zal opsporen en zo mogelijk in kaart zal brengen. Was op dit terrein de communicatie moeilijk, in uiteenzettingen van Vollenhoven en in gesprekken met hem over algemene wijsgerige onderwerpen en godsdienstige zaken bleek hoe rijk, hoe fijnzinnig en diepzinnig zijn gedachtenwereld was. Daarbij was zijn stijl voornaam en waren zijn gesprekken altijd geestrijk en geestelijk. Zij die hem kenden vonden het een groot voorrecht met hem om te gaan. Men won dan steeds prachtige inzichten en men genoot van zijn hartelijkheid, zijn trouw en zijn bescheidenheid. Hij was toegewijd en nauwgezet en leidde door een grote zelfbeheersing een zeer gedisciplineerd leven. Als het om de zaak ging legde hij als vanzelfsprekend ook anderen deze maatstaf aan. En dat gebeurde dan zonder bescheidenheid, als vanzelfsprekend en met grote kracht. Sommigen, die een andere karakterstruktuur hadden gingen daar wel eens onder gebukt, maar ook dat begreep hij niet. Soms leek zijn nauwgezetheid tot in details zelfs wat overdreven. Ik herinner mij een vergadering van een commissie onder zijn leiding. Ik was juist toegetreden en voor het eerst aanwezig. Behalve Vollenhoven was er verder niemand anders gekomen. Maar hij had een agenda van diverse punten, die weer onderverdeeld waren. Welnu, deze agenda moest geheel afgewerkt worden, ook al kreeg hij van de enige andere aanwezige geen enkel weerwoord. Ik heb nimmer zo'n wonderlijke vergadering bijgewoond. In dit alles is toch onze verbondenheid met Vollenhoven nog niet in het hart geraakt. Wat ons aan hem verbond en tot de gemeenschappelijke inspanning voor de reformatorische wijsbegeerte bezielde was niet de geleerde, ook niet de mens Vollenhoven, maar kwam tot uiting in zijn geloof, dat hem zo vroom en ootmoedig maakte. Niet de wijsbegeerte bindt ons, 89

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen