Jaarboek 1978-1979 - pagina 17

INLEIDING

Het is de zevende keer dat namens het College van Bestuur verslag wordt uitgebracht over een afgelopen cursusjaar; en voor mij is het de laatste keer — tenslotte is zeven het getal van de volheid. Er is dit jaar nogal wat gebeurd. Bestuurlijk, vooral landelijk was er van alles aan de orde. Om maar een paar ingrijpende zaken te noemen: de interne en externe meerjarenafspraken op grond van de zich verder ontwikkelende universitaire en landelijke planning; de evaluatie van de omstreden Wet Universitaire Bestuurshervorming, de plannen van minister Pais om een zgn. twee fasenstructuur voor het Wetenschappelijk Onderwijs in te voeren — stuk voor stuk onderwerpen die spanningen opriepen, en stof deden opwaaien. Al met al zoveel stof dat het niet alleen volstrekt uitgesloten is U een compleet en helder beeld te verschaffen van wat er dit jaar omging, maar dat het ook meer dan ooit moeilijk was een keuze te doen van wat wèl en niet in dit verslag aan de orde moest worden gesteld. Er is nog veel onzekerheid over de toekomst van het Wetenschappelijk Onderwijs. We zijn nu zo ongeveer halverwege de omschakeling van een periode van overvloed naar een periode van schaarste. Halverwege een ontwenningskuur dus, en zulke kuren nemen nogal wat tijd. De buikriem is definitief aangelegd, en de procedure ligt gereed om elk jaar de riem een gaatje verder aan te halen. Zo is de situatie, en ik zeg er maar meteen bij: we hebben er de moed niet bij laten zakken. De uitdaging waar ik vorig jaar van sprak om meer werk te doen met evenveel geld is door ons als werkelijkheid aanvaard, en we zijn er met zijn allen — in afwachting van de opstekende bezuinigingsstorm — redelijk in geslaagd koers te houden. Wat scherp opvalt is dat diverse bestuurlijke initiatieven nauwelijks tot ontplooiing komen. Dat wennen aan de schaarste kost blijkbaar veel energie, en van de daarmee samenhangende onzekerheid over de toekomst gaat een verlammende werking uit. Nadenken over gewenste toekomstige ontwikkelingen wordt erdoor belemmerd, de hoop op verbetering slinkt, initiatieven blijven uit, verstarring dreigt alom. Alleszins begrijpelijk — enerzijds — dat de zorg voor „overleving van het bestaande" relatief te veel aandacht krijgt; maar als dat gaat leiden tot een verwaarlozing van vernieuwing en van de 15

f

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen