Jaarboek 1982-1983 - pagina 40

ders vervuld, werden per jaar gemiddeld zo'n 40 doctoraalexamens afgelegd, per jaar een tiental malen de doctorstitel verleend en aan 16 tweede en derde geldstroommedewerkers leiding gegeven. Wie voorbeelden zoekt om de vaak gehoorde klacht dat er bij de universiteiten niet hard gewerkt wordt te weerleggen, heeft er hier één. Meer van die voorbeelden zijn te geven. En hoe komt dit nu? Ten eerste doordat de onderzoekers zelf zich de vraag zijn gaan stellen hoe bij de verdere ontwikkeling van hun wetenschap keuze te maken, zich te beperken. De subfaculteit die ik noemde streeft er - volgens haar wetenschappelijk verslag over 1981 - naar het onderzoek rondom drie hoofdthema's te concentreren. Bij de onderzoekers ontstaat ook in toenemende mate de terechte wens hun onderzoek op elkaar af te stemmen en zo tot taakverdeling te komen. De Academie Commissie voor de Scheikunde is hiervan een bewijs. En in de tweede plaats er is een toenemende vraag geweest uit de maatschappij verantwoording af te leggen, verslag te geven van wat er met de gemeenschapsgelden gebeurde. Terecht, maar hier is nu een niveau bereikt dat wellicht voor enige correctie in omgekeerde richting vatbaar is. Wie leest nog, buiten de kleine kring ingewijden, alles wat nu verschijnt? Een gerichte steekproefsgewijze voorlichting via bv. de wetenschapsvoorlichter komt mijns inziens beter aan de vraag tegemoet. Maar een niet te onderschatten factor is de toenemende bemoeienis van de overheid met het universitaire onderwijs en onderzoek: haar zucht tot kennen liefst tot in vergaande details nam onrustwekkende vormen aan, op onderdelen is sinds korte tijd een kentering waarneembaar. Terecht want of deze zucht gezien de bevoegdheden van de overheid verantwoord is, is discutabel. Die bevoegdheid beperkt zich immers vooral tot voorwaarden scheppen en controle achteraf. Het Rectoren College hield zich met deze problematiek deze cursus enige malen bezig en kwam tot de volgende nogal vergaande opmerkingen. 'Onze bedenkingen richten zich niet tegen het opleggen van bezuinigingen of het streven om in te spelen op veranderingen die zich in de samenleving voordoen, maar tegen de rolopvatting waarvan de overheid blijk geeft. De noodzaak van het terugdringen der overheidsuitgaven, ook voor het wetenschappelijk onderwijs en onderzoek, wordt aanvaard. De opvatting, dat ernst gemaakt moet worden met de aanpassing van het stelsel van onderwijsvoorzieningen en met de optimalisering van de inzet van middelen voor onderzoek, wordt gedeeld. In samenhang met de bezuinigingen zal de gewenste innovatie creativiteit en inzet vergen van alle betrokkenen. Daarbij is een juiste rolverdeling tussen overheid en instellingen van wetenschappelijk onderwijs van essentieel belang: de overheid dient, zonder zich in details te begeven, globaal maar duidelijk de algemene doelen en kaders te stellen en deze toetsend te bewaken; het wetenschappelijk onderwijs moet zich op basis van zijn deskundigheid zetten tot het ontwerpen en uitvoeren van specifieke plannen. 38

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen