1951 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 39

PHYSISCHE OUDERDOMSBEPALING DER AARDE

31

Dit is zonder grote fouten het geval als de tijd lang is ten opzichte van de halveringstijden van de andere termen van de reeks, dat wil zeggen veel langer dan 10^ jaar. Door toepassing van de radioactieve wetten krijgt men na enige herleidingen en verwaarlozing van zeer kleine termen: aantal Pb-atomen =

/ At' Att ( l + ~ )

aantal U-atomen Na invulling van de atoomgewichten Pb = 206 en U = 238 en van A voor U-I = 1,54 . 10'^'' en verdere herleidingen volgt hieruit ten slotte: ouderdom =: _ X 7500 millioen jaar. gewicht Uranium Alle vorige redeneringen zijn gebaseerd op de omzettingen in de Uraniumreeks. Soortgelijke beschouwingen zijn natuurlijk ook te geven met behulp van de Thoriumreeks. En natuurlijk kan men ook een formule maken, rekening houdend met Uranium, met Thorium en ten slotte ook met Actinium. Het principe verandert hierdoor echter niet, zodat ik hierop niet verder wil ingaan. Ook andere berekenmethoden, waarbij zéér nauwkeurig de verhouding tussen de verschillende lood-isotopen in rekening wordt gebracht, geven slechts kleine nuanceringen in de uitkomsten, die voor deze algemene beschouwingen niet van belang zijn. 177. Welke onderstellingen hebben we gemaakt? Bij al deze beschouwingen is ondersteld, dat de halveringstijden in het verleden dezelfde waren als nu. Men zou hieraan kunnen twijfelen en dan natuurlijk ook de genoemde conclusies verwerpen. Er is echter een sterk argument ten gunste van de gemaakte onderstellingen. De al eerder genoemde wet van Geiger en Nuttal legt een verband tussen de halveringstijd van een radioactieve stof en de dracht van de uitgezonden a-deeltjes. Wanneer nu vastgesteld zou kunnen worden dat die dracht niet veranderd is, zou men de conclusie kunnen trekken, dat ook de halveringstijd niet veranderd kan zijn. En nu heeft men inderdaad de constantheid van de dracht kunnen aantonen. Dit gaat als volgt: In sommige oude kristallijne mineralen, zoals mika, tourmalijn e.d., vindt men heel kleine donkere vlekjes (pleochroïtische halo's). Bij microscopisch onderzoek blijken deze te bestaan uit een zwarte kern met daaromheen een stelsel van concentrische ringetjes. Door onderzoekingen van Mügge en Joly in 1907 werd aange-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen