1951 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 133

EEN KWARTEEUW COSMOLOGIE

117

zal overwinnen naarmate haar beweging langzamer is. Het ontstaan van deze tunnels in de interstellaire materie is heel merkwaardig. Zij spelen in de nieuwe cosmologie een belangrijke rol. De massa van een ster zal toenemen door de materie die zij, bij het vormen van een tunnel, aan het interstellaire gas onttrekt. Hoe lang dit zal doorgaan, hangt af van de manier waarop da snelheid die de ster ten opzichte van het gas heeft, varieert. Deze snelheid kan namelijk tijdens de levensduur van een ster groter of kleiner worden in verband met het aantal en de grootte van de condensaties die zich bevinden in het gebied dat doorlopen wordt. Als de snelheid van de ster ten opzichte van het gas zeer klein blijft, b.v. 2 of 3 km/sec, dan zal haar massa voortdurend toenemen. Maar wanneer deze relatieve snelheid, zoals ook vaak het geval is, 12 a 15 km/sec. bedraagt, wordt de tunnel zo smal, dat men bij de ster geen belangrijke veranderingen meer kan constateren. Deze theorie over het vormen van tunnels in het interstellaire gas verklaart veel van wat vroeger reeds over de grootten en de massa's van de sterren was gevonden. Om een voorbeeld te geven. Onder ieder millioen sterren is er één waarvan de massa groter is dan 10 X de zonnemassa. Hoe zijn deze reuzen ontstaan ? Wel het zijn de sterren die de laatste 100 millioen jaar bijzonder kleine snelheden ten opzichte van het interstellaire gas hebben gehad. Daardoor hebben zij in dit gas grote tunnels geboord en enorme hoeveelheden materie meegesleept. Dit is de oorzaak waardoor zij zo groot en zo zwaar zijn geworden. Om de theorie aan de waarnemingen te toetsen is het goed haar in de eerste plaats op de zon toe te passen. Dat is de ster die wij het beste kennen. Het is niet moeilijk te constateren, dat de zon ook thans nog gas aantrekt en meesleept. Men ziet dat bij zonsverduisteringen. De zon is dan omgeven door een lichtkrans, de corona. Dat wat de astronomen gewoonlijk de buitenste corona noemen, is een gasmassa die de zon heeft aangetrokken uit de interstellaire materie en die door haar stralen verlicht wordt. Bij een zoneclips in 1878 nam men uitschieters van de corona waar die zich tot op een afstand van 8 millioen km van de zon uitstrekten. Dergelijke coronawaamemingen worden gebruikt om de diameter te berekenen van de tunnel die de zon in het gas uitboort. Het resultaat van de berekening is, dat deze diameter 1000 x zo groot is als de middellijn van de zon. Al lijkt dit veel, toch is deze tunnel tamelijk smal in vergelijking met die welke andere sterren vormen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen