1951 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 51

PALAEONTOLOGISCHE OUDERDOMSBEPALING

43

een twaalftal soorten van het genus Kosmoceras. Wanneer men bedenkt dat de totale dikte van het in de loop van de aardgeschiedenis afgezette sedimentpakket, ruwweg geschat, van de orde van 100.000 m is en dat Kosmoceras één van de honderden Ammonietengenera is, dan kan duidelijk zijn dat nog maar een heel klein deel van het palaeontologische en stratigraphische materiaal dat voor onderzoek toegankelijk is, op zo verantwoorde wijze is onderzocht als door Brinkmann werd gedaan. Van het hoogste belang is evenwel het feitenmateriaal, dat dit onderzoek heeft opgeleverd. Deze resultaten zijn nu : 1. Dat in de z.g. phylogenetische reeksen inderdaad geleidelijke overgang plaats vindt van de éne soort in de andere. 2. Hoewel de ontwikkeling dus continu verloopt, kan men niet in strikten zin van een rechtlijnige ontwikkeling of orthogenese en irreversibiliteit spreken: niet zelden komt een kleinere of grotere teruggang voor. 3. In sedimentpakketten, waarvan de facies dezelfde bleef, en dus van onder tot boven geen veranderingen optraden in de lithologische samenstelling, bleek niettemin vaak een eigenschap lineair met de sedimentdikte te veranderen. Dit wijst er dus op — tenzij men aan zeer toevallige coïncidenties zou willen geloven — dat beide, zij het op beperkte schaal, als chronometer kunnen fungeren, waarmee dus gemeten wordt in een eenheid van verandering van het kenmerk of (en) in centimeters sediment. 4. Deze waarneming wordt daarin bevestigd dat waar we in de afzetting op lithologische gronden een hiaat mogen verwachten (dat wil zeggen waar we b.v. in een kleiafzetting een zogenaamde breccieuse laag van kapotgeslagen schalen vinden, wat er op wijst dat de afzetting tijdelijk onderbroken is geweest) op déze plaatsen bij vergelijking van de Ammonietenschalen juist onder en juist boven deze laag belangrijke verschillen gevonden werden. Deze sprongsgewijze verandering, die op dezelfde plaats bij verschillende reeksen bleek op te treden, mag dus niet verklaard worden als mutatie in de zin van De Vries, maar indiceert een hiaat in de afzetting. 5. De grootte van de sprong is nu een maat voor de duur van de sedimentatielacune, wanneer we met een rechtlijnig veranderend kenmerk te doen hebben. Dit wordt fraai geïllustreerd in de figuren van Brinkmann, waarin de methode om de duur van de sedimentatieonderbreking aan te geven in centimeters sediment, graphisch wordt voorgesteld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen