1951 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 65

GEOLOGISCHE OUDERDOMSBEPALINGEN

57

ver teruggetrokken, dat een groot deel van het gebied, dat nu door de grote meren wordt ingenomen, ijsvrij was geworden. De ijsrand lag ten Noorden van de Niagara-cuesta. Het Erie Meer had ongeveer zijn huidige vorm gekregen, maar het Ontario Meer was toen groter, het watemiveau stond veel hoger dan nu en het water vloeide Oostwaarts via de Hudson naar zee. De Amerikaanse geologen noemen dit meer Lake Iroquois. De andere grote meren: Boven Meer, Michigan Meer en Huron Meer, waren verenigd tot één groot meer, Lake Algonquin genoemd. Omdat afwatering van dit meer naar het Noorden onmogelijk was door de ijsmassa, die zich daar nog bevond, vloeide het water óf Zuidwaarts af langs Chicago in de richting van de Mississippi, óf via Port Huron naar het Erie Meer en dan via de Niagara naar Lake Iroquois en zo verder. In zulke tijden zal de waterhoeveelheid van de Niagara Rivier dus groot geweest zijn. Maar het is ook enkele malen voorgekomen, dat Lake Algonquin naar het Noordoosten regelrecht kon afwateren, waardoor het Erie Meer dus veel minder water kreeg en de Niagara veel minder afvoer had. Zo heeft naar schatting de waterhoeveelheid in deze rivier gevarieerd van 15 tot 110 % van de tegenwoordige. Met inbegrip van de huidige periode moeten er 5 perioden geweest zijn, waarin de Niagara veel water afvoerde. In deze 5 perioden werd de kloof dus sterker achterwaarts uitgeschuurd en vergroot. Ze komen overeen met de 5 secties, die ik reeds noemde, n.l. 1. First gorge, 2. Old narrow gorge, 3. Devil's hole gorge, 4. Niagara Glen gorge, en 5. de rest van de kloof, die nog in verschillende stukken verdeeld wordt, elk met een eigen naam. Het gaat er dus nu om, de waterhoeveelheid te schatten gedurende elk van deze perioden en van de tussenliggende tijden, waarin de erosie veel minder was. Dit nu is heel moeilijk. Zelfs al zou van elke periode de waterhoeveelheid bekend zijn, dan nog moet de snelheid van de achteruitgang van de waterval geschat worden, omdat waterhoeveelheid en genoemde snelheid niet op identieke wijze variëren. Bovendien zijn de hoogte van de waterval en de dikte van de weerstandkrachtige lagen aan de top van de waterval eveneens variabele grootheden van niet te onderschatten betekenis. Het enige, wat gezegd kan worden, is, dat vermoedelijk de waterval niet korter dan 20000 jaar en niet langer dan 35000 jaar aan het werk is geweest. Met andere woorden, dat het 20 a 35000 jaar geleden is, dat het ijs van de laatste ijstijd zich uit het gebied van het Erie Meer terugtrok.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen