1951 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 63

GEOLOGISCHE OUDERDOMSBEPALINGEN

55

allerlei meren worden ze bij het bodemonderzoek aangetroffen. Vooral het sedimentatie-onderzoek in Lake Louise (Alberta, Canada), verricht door W. A. Johnston (1922), heeft bewezen, dat warven een seizoen-karakter hebben. En zover ik weet wordt dit karakter door geen geoloog in twijfel getrokken. Wel meent men, dat men zich van de nauwkeurigheid der door De Geer c.s. gevolgde methode geen al te grote voorstelling moet maken: het op de juiste wijze correleren der warvendiagrammen is moeilijk en vormt een bron van onzekerheid. De Geer zelf gebruikte vaak ronde getallen en rectificeerde de gevonden data voor bepaalde praehistorische evenementen herhaaldelijk. Ook de door Sauromo in Finland gevonden data wijken iets af van die van De Geer. Bij benadering levert het warvenonderzoek echter stellig een goede geochronologie. b. Niet alleen in kwartaire afzettingen zijn warven gevonden, ze komen ook in allerlei oudere sedimenten voor, en steeds beschouwen de onderzoekers ze als jaarlaagjes, ontstaan door een rhythmische wisseling van de seizoenen, b.v. door een afwisseling van een droog en een nat jaargetijde, of door een regelmatige afwisseling van chemisch neergeslagen carbonaten met afzettingen van plankton. Door het tellen van het aantal warven kon dan vaak de accumulatie-duur worden vastgesteld. Twee voorbeelden. Kom (1938) vond warven in leisteen uit het Bovendevoon en Ondercarboon van Thüringen. De duur van het Ondercarboon tot het Midden-Viséen kon hij nu bepalen op ongeveer 800.000 jaar. W. H. Bradley (1929) ontdekte warven in de Middeneocene Green River formatie, welke voorkomt in twee intermontane bekkens in Amerika. Door de warven te tellen kwam Bradley tot een schatting van 5—8 millioen jaren, nodig voor de accumulatie van deze formatie, en tot een duur van ongeveer 23 millioen jaren voor het hele Eoceen, welke tijdsduur nauw overeen komt met radioactieve tijdsbepalingen, maar er geheel onafhankelijk van verkregen is, zegt Bradley zelf. 2. De Niagara Waterval. De Niagara Rivier voert het water uit het Erie Meer naar het Ontario Meer. In de loop van deze rivier, die slechts 50 km lang is, kunnen we drie gedeelten onderscheiden. Het eerste deel is een brede rustige stroom van kristalhelder water. Dan, bij de stad Niagara Falls, stort het water zich plotseling over de bekende watervallen omlaag, en vervolgt kolkend en bruisend zijn weg door een nauwe kloof, een

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen