1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 263

216

C. J. VAN DER HORST-OOSTERHUIS

veraf was, is dichtbij, en dat wat dichtbij is, wordt heel ver. De puberteitskinderen vertelden: het dichtbije; de huizen wijken terug; terwijl de onbekende de geheimzinnige figuur in de verte heel dichtbij is, zijn ogen en zijn stok zijn overal om de patiënt heen. Ook wordt dat wat hij waarneemt op een bepaalde wijze verwerkt. De patiënt drukt het op deze wijze uit, dat zijn zintuigen een kwaliteit erbij gekregen hebben. Op welke wijze komt de overgang van de objektieve naar de primaire wereld? De patiënten geven aan dat een gevoel van grote onzekerheid hen daarin voert. Zij geven bij verdere navraag uitdrukkelijk aan dat het niet omgekeerd is, dat het niet zo is dat zij onzeker zijn omdat zij in deze primaire wereld verkeren. Zij zijn onzeker, trekken zich terug en vluchten in hun primaire wereld, Naarmate deze wereld hen meer vervult, dringt de objektieve wereld minder tot hen door en staan zij daarin steeds meer onhandig en voelen dat zij anders zijn dan de andere mensen. Ik heb geprobeerd U te tonen hoe uit de speltherapie bij kinderen een geheel nieuwe wijze van behandelen is gegroeid, die aangepast is aan de wijze waarop de affektief gestoorde patiënt zijn eigen wereld beleeft. Men heeft op deze manier contact waar geen verbale gedachtenwisseling mogelijk is. Bovendien kan men een blik werpen in de primaire wereld waarin de affektief gestoorde patiënten in hun onzekerheid zich terugtrekken. Daardoor heeft men meer begrip voor de wonderlijke houding van deze patiënten. Wanneer men zich inleeft in deze primaire wereld, is het gedrag van de patiënt te begrijpen en niet meer bizar. Het geeft de patiënt een grote ontspanning als de therapeut hem kan begrijpen. Deze mensen zijn zeer eenzaam, nooit hebben zij contact gehad met een ander over wat hen zo vervult en beheerst, omdat dit alles zich afspeelt in een heel andere wereld dan waarin de gezonde zich ophoudt. Tenslotte de vraag waarom het vrije tekenen ook van het normale kind ons allen zo boeit. Waarom ook in de moderne schilderkunst, waarin de motieven van de andere wereld telkens weer te herkennen zijn, de kindertekeningen bevruchtend werken. Is het niet omdat ook in de vrije expressie van het normale kind telkens weer brokstukken van het leven in die primaire wereld zijn waar te nemen, die wereld die ons boeit en afstoot tegelijk, maar die in ieder geval ons intrigeert en bezighoudt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen