1960 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 51

HET PROBLEEM VAN HET THERAPEUTISCH MILIEU

35

gaat, door het poneren van de onbewezen stelling: „dat is bij ons nu juist zo uitstekend in orde". Eventuele resten van schuldgevoelens kan men dan nog projecteren op „de anderen" die toch zulke elementaire fouten maken en nog een hoge toon voeren bovendien. Een derde phase zou dan gekenmerkt zijn door de verontrusting: „wie is tot deze dingen bekwaam?" „Hoedanige behoort gijlieden te zijn?" Aan alle kanten dreigen de gevaren en de foutenbronnen: We kennen de foutieve identificatie (n.l. met het zieke in de patiënt i.p.v. met het therapeutisch ideaal of desnoods met de persoon van de Directeur). Krasse staaltjes van „bendevorming" en hulpverlening bij ontvluchting leveren hier de humoristische illustraties. We kennen het neurotisch medelijden (waarschijnlijk wel verwant met de verkeerde identificatie) dat niet anders is dan geprojecteerd zelfbeklag. Zeker voor onze inrichting geldt het nuchtere „Charité bien organise commence par examiner les urines!" We kennen het te sterk moraliserend milieu waarbij de onbarmhartige veroordeling van b.v. prostitutie of homosexualiteit wel begrijgelijk is, als psychologisch noodzakelijk zelfverweer („unser eins passiert so etwas nicht"!), maar elke therapeutische bemoeienis in de kiem vernietigt. De Bijbel is nooit moraliserend en de tollenaren en zondaren zullen ons vóórgaan in het Koninkrijk der hemelen. We kennen het te zachte, verwennende, tolerante milieu, dat geen eisen durft te stellen en elke frustratie als doodzonde veroordeelt. Zonder frustratie is geen bewustwording mogelijk en zonder bewustwording geen rijping. Het leerstuk van de therapeutische frustratie is een van de moeilijkste „loei" zowel wat betreft „verkoopbaarheid" als wat betreft praktische toepassing. We kennen de „service therapie" waarbij de staf (uit schuldgevoelens? uit onmacht?) steeds harder gaat lopen om steeds méér eisende patiënten tevreden te stellen, met het paradoxe eindresultaat dat de meest verwende patiënt ook de meest verwaarloosde is. We hebben gekend (en het gevaar is niet geheel gereduceerd tot een historisch begrip) de suprematie van de economie over de therapie, waarvan de uiterste consequentie het nationaal-socialistische standpunt is dat economisch waardeloze mensen hun recht op het leven verspeeld hebben. Natuurlijk wordt dit door niemand in deze krasse vorm uitgesproken, maar de tendens tot besnoeien van de verpleegprijs en de vanzelfsprekendheid waarmee voor de lichamelijk zieken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen