1960 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 49

HET PROBLEEM VAN HET THERAPEUTISCH MILIEU

33

H e t teamwerk in p u u r natuurwetenschappelijke sfeer, b v. bij het vaststellen en localiseren van een hersentumor, schijnt aanmerkelijk gemakkelijker te realiseren d a n in d e psychiatrische sfeer. Critiek op of onvoldoende begrip voor het werk van d e collega-onderzoeker is betrekkelijk onschuldig, omdat het de gang van het onderzoek niet beïnvloedt en de collegiale samenwerking niet bedreigt. . , H e t blijft altijd kritiek op iets dat men doet of laat (iets dat m e n heeft) en zal niet zo snel uitgroeien tot kritiek op ons zelf, onze persoon, onze idealen (iets dat men is). D e rontgenoloog kan desnoods nog van d e E.E.G -specialist denken dat hij te snel generaliseert of t e voorzichtig is. D e nazorgarts mag dit echter niet denken van de afdehngsarts, wiens werk hij voort moet zetten, op straffe van onbegrijpelijke verwikkelingen en ernstige tegenslagen . D e afdehngsarts die om persoonlijke redenen minder enthousiast is over bewegingstherapie of een grief heeft tegen d e leider van de wandelgroep of „weinig ziet" in muziektherapie, kan een ernstige weerstand zijn voor het bereiken van een optimaal therapeutisch milieu, meestal zonder dat hij er zelf iets van bevroedt. Voorbeelden uit de extramurale praktijk zijn om voor de hand liggende redenen gemakkelijker te vermelden- Een patiënt met een zeer ernstige en langdurige neurose stelt voor de therapie de voorwaarde dat de arts een Christen moet zijn Hij behoort tot een van de vele „conventikels" m ons goede vaderland, die naast de vele goede eigenschappen van hun speciale groep, natuurlijk ook bedreigd worden door een onbewuste minachting of althans een gebrek aan waardering voor de buitenstaanders Deze patiënt kreeg van een gezaghebbend man uit zijn groep, op zijn bericht, dat hij meende geslaagd te zijn m het vinden van een Christen-therapeut, het vernietigende commentaar „ik ken maar een Christen-psychiater en dat is Dr X te Y " De schok m het vertrouwen van de patiënt is nog wel op te vangen Gevaarlijker is de moeilijkheid, dat de therapeut een grief gaat koesteren tegen de kring waaruit de patient komt en waarin hij zal moeten blijven verkeren Een patiënt die ontslagen is met een hoge dosis largactil, kreeg van een bevriende huisarts (met zijn behandelende arts) te horen dat de largactiltherapie „natuurlijk toch mets doet" en dat langdurige psychotherapie problematisch is Bij navraag blijkt deze collega zelf te lijden aan een psychosomatische aandoening, die zijn afkeer van largactil en psychotherapie misschien verklaart Deze voorbeelden zouden met vele te vermeerderen zijn Om niet voor een pessimist gehouden te worden, wil ik ook met dankbaarheid een tegengesteld voorbeeld vermelden Een streng orthodoxe patiënte heeft in een intensieve psychotherapie de klacht geuit dat ze niets meer wil of begeert ,,Ja toch, nog een ding zou ik willen een bioscoop bezoeken'" (Ze heeft slechts zendingsfilms m de kerk gezien ) Bijna automatisch antwoordde ik „Dan moet U dat doen'" BIJ een sterk geremde, tot zelfkwelling neigende depressieve tobber begroet men zo'n infantiele doorbraak van het lustprincipe nu eenmaal met een zekere verwachting Maar natuurlijk was de vervulling van deze wens onmogelijk In plaats daarvan wordt mijn advies uitgespeeld tegen haar eigen predikant- „Wat zegt U wel van zo'n zenuwarts die notabene een Christen genaamd wordt'" Deze predikant, die ik nooit

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen