1963 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 175

CONFERENTIE „GELOOF EN WETENSCHAP"

141

De derde tekst was uit „Raison et l'Histoire" van de Christelijke denker Thévenaz. Thévenaz weidt in de behandelde tekst uit over zijn interpretatie van het begrip „Culture Brisée". Dat wij in de 20e eeuw leven in het teken van een gebroken cultuur zegt hij niet met pessimisme of met een door catastrofe-gedachten gevoede wanklank. Veeleer is die gebrokenheid het doel van een meer verfijnde cultuur. Er is een breuk tussen ons en het verleden. Het verleden kan niet meer als zodanig ons heden zijn. We moeten het op ons toe laten komen om het te herkennen denkend in de tijd modus van het heden, om het mee te nemen bij onze taken naar de toekomst. Maar vooral is onze cultuur gebroken met betrekking tot haar zin en haar einde. Naar aanleiding hiervan ontstond er een discussie over het spreken over de „open toekomst". Dit roept niet alleen beelden van beweging op maar ook van het doel. Altijd denkt men hierbij aan beelden uit het Nieuwe Testament. Dat doel, dat Koninkrijk, waarvan je bepaalde beelden in het Evangelie vindt, verwacht je altijd, ook morgen. Je moet steeds open staan voor het onverwachte. Dé opdracht, die ons in de Bijbel gegeven is, is in dit heden met die toekomstverwachting te leven. De psalmdichter zegt: „De Here heeft mij in de ruimte gesteld" (Ps. 118 : 5). Een beangstigende ruimte, als zij niet correspondeert met het vertrouwen, dat dit stellen in de ruimte geschied is met een opdracht en een taak. Met dat vertrouwen is het goed in die ruimte. Dan wordt met het „de Here" in de aangehaalde psalmregel de toekomst in het heden gehaald. Maar dan kun je ook in dit heden Hem steeds ontmoeten, als je daarom vraagt en daarop uit bent. Dezelfde vermoeiende houding van zoeken, vinden en spanning vinden we in de wetenschap. Ook daar werk je met een „open toekomst" gedachte. Als de wetenschap ons bevredigt, dan is er geen dubbelzinnigheid en voortgang meer, dan is de wetenschap statisch geworden en de spanning weggevallen. Is dit niet het geval, dan werken we met een toekomstgedachte. Een toekomst die verder niet gevuld is. Is de spanning tussen geloof en wetenschap niet deels een gevolg van de spanning tussen de toekomstgedachte in de wetenschap en de toekomstgedachte in het geloof? In het licht van het bovenstaande

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen