1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 149

M. KUILMAN

117

altijd voldoende waarborgen biedt. Het is wel niet erg „in", maar ik zou toch met klem willen stellen dat de arts zijn deskundigheid, ervaring, inzicht en verantwoordelijkheid nu ook niet helemaal onder de korenmaat behoeft te verbergen. Laat ik er echter meteen aan toevoegen, dat de patiënt in kennis moet worden gesteld zowel van de ethische als van de medische motieven, die bij de beslissing van de arts de doorslag hebben gegeven. Op grond van deze overwegingen meen ik dat de oplossing van de rapporterende psychiaters (abortus, tenzij er contra-indicaties bestaan, met behoud van de autonomie van de vrouw) niet steeds zo makkelijk in praktijk is te brengen. Op de vraag wat er gedaan moet worden indien de vrouw ondanks contraindicaties toch bij haar verzoek blijft, verneemt men in het onderhavige rapport geen antwoord. De psychiaters distanciëren zich met nadruk van problemen over goed en slecht, ziek en gezond, maar men ontkomt ook in hun beschouwingen toch niet aan een bepaalde mensbeschouwing, geconcretiseerd in het credo van de individuele zelfbeschikking. Waarom ethische en anthropologische aspecten negeren, wanneer deze zich telkens onweerstaanbaar aan ons opdringen? Het is in dat verband opmerkelijk dat de samenstellers van het rapport er de voorkeur aan geven om het abortusvraagstuk als een emotioneel probleem te bestempelen. Dat is wellicht niet zo toevallig, want het is karakteristiek voor de psychiatrische attitude om zich niet te laten leiden door subjectieve overwegingen van ethische en mensbeschouwelijke aard. Men benadert de patiënt nondirectief, uitgaande van de idee, dat hij zich eerst optimaal ontplooien kan wanneer hij zijn eigen mogelijkheden vanuit zichzelf verwerkelijkt. Ik hoop echter te hebben aangetoond dat we ook hier niet met wetenschappelijke feiten maar met een mensbeschouwing te maken hebben. Het credo van de autonomie van de individuele persoonlijkheid kan men als zodanig opvatten, even goed als het pleidooi voor de beschermwaardigheid van het „ontkiemd leven" door de gynaecologen. Kortom, men ontkomt niet aan het antwoord op de vraag naar het wezen van de menselijke existentie, maar de relatie tusen moraal en geestelijke gezondheid, geloof en wetenschap. Summa summarum. Geen van beide disciplines in de onderhavige rapporten vertegenwoordigd, kunnen de confrontatie met vraagstukken van ethiek en anthropologic alsook met de grote verwarring en geringe eenstemmigheid die daaromtrent thans heersen, ontlopen. Het komt mij voor dat het goed en „heilzaam" is om zich daar rekenschap

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen