1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 25

H. M. KUITERT

9

commissies of abortusteams, hoe onmisbaar ook, niet het laatste woord te hebben. Daar ligt het zakelijke verschil tussen prof. Haspels en mij. Prof. Haspels zegt in het interview (Gezond Gezin 204) dat het team wel ernstig rekening houdt met de mening van de patiënten, maar dat zoiets als „het laatste woord voor de patiënt" een ontkenning van de verantwoordelijkheid en de ervaring van het team zou zijn. Nu erken ik het recht van de samenleving tegenover de enkeling in alle gevallen waarin de samenleving door het gedrag van de enkeling schade lijdt. Ik erken bovendien dat er grensgevallen zijn waarin wellicht sprake zou kunnen zijn van schade aan de gemeenschap door enkelingen. Maar in het geval van abortus lijkt mij iets dergelijks niet aan de hand te zijn. Eerder kunnen we van het omgekeerde spreken: de samenleving dwingt aan een enkeling, middels haar morele principes, een leven op dat de enkeling niet begeerd heeft en ook niet behoefde te begeren als we terugdenken aan de geaccepteerde zwangerschapsbeheersing. Onze samenleving laat m.a.w. de zwangere vrouw de tol betalen van de vergissingen, fouten en gebreken die nu eenmaal met elke beheersingsproblematiek is gegeven. Dit klemt nog te meer als we daarbij bedenken dat deze samenleving nog steeds een door de man gestempelde samenleving is. Het wil er bij mij niet in dat de dwangpositie waarin de samenleving een vrouw brengt die haar zwangerschap nooit bedoeld of gewild heeft — daarover spreken we immers — de bekende Hogere Hand is waarop dr. Rinzema zinspeelt. Integendeel, het lijkt mij mensendwang, pressie. Om deze pressie waaraan onze samenleving tot nu toe een vrouw — tenslotte kunnen mannen niet zwanger gemaakt worden — heeft blootgesteld, af te wenden, zou ik het willen omdraaien en niet de abortus-commissie, maar de vrouw die aanvraagt — nadat ze door de sluis van het commissiegesprek is heengegaan — het laatste woord willen geven. Er is m.i. geen reden te bedenken waarom een commissie deze ethische beslissing van een vrouw zou moeten of kunnen overnemen. Natuurlijk zou iemand kunnen antwoorden dat een beslissing van de commissie een juridische en niet een ethische is. Dat zou mij te ver gaan. De commissie wijst immers, ondanks (vgl. het artikel van Enschedé in het N.T.G. 1966, 1349-1353) het wetboek van strafrecht, sommige aanvragen toe. Waarom ze niet alle toewijst, kan dus niet met het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen