1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 77

ngezonden Hooggeachte Redactie, Alweer 5 jaar geleden ben ik per ingezonden stuk m GW van januari 1965 ingegaan op een onderdeel van het door niij zeer gewaardeerde artikel van prof dr H Berkhof m GW van december 1964 „Wie A zegt moet ook B zeggen" HIJ breekt daarin een lans voor de samenwerking van A en B wetenschappen en treedt daarmee m het voetspoor van de beroemde Cambridge-professor C P Snow, die m 1959 een opzienbarende rede hield, welke toen werd uitgegeven onder de titel „The two cultures" en welke in september 1963 opnieuw werd uitgegeven, aangevuld met een uitvoerige nadere beschouwing „The two cultures and a second look" Intussen begint het uiteenlopen der verschillende, m aantal snel toenemende disciplines, allerwege onrust te wekken en voelt men, dat het zo met langer kan en mag doorgaan Als reaktie op mijn ingezonden stuk gaf de emdredacteur m GW van maart 1965 een aantal citaten uit het door mij aangehaalde tijdschriftartikel van Dirac Op blz 67 verwijst hij naar de volgende tekst „Wie kann man hmter den Regeln der heutigen Quantenmechanik em konsistentes Bild gewinnen'? Diese Schwierig keiten bereiten dem Physiker faktisch keine Sorgen Wenn er weisz wie er zu rechnen und die Ergebnisse mit dem Experiment zu vergleichen hat, ist er ganz zufneden, sofern der Vergleich positiv ausfallt Das ist alles was er braucht Nur der Philosoph wird durch die Schwierigkeiten erster Art gestort, denn er sucht eme befriedigende Erschreibung der Natur" Dit citaat stemt bijna woordelijk overeen met het antwoord, dat prof Blok mij gaf op een conferentie (was het '66 of '67'') op mijn verwijt, dat men m de fysica zich met meer bekommert om de achtergrond der dingen en met name de causaliteit opzij schuift om die wiskundig te vervangen door statistiek Als inleider was ook aanwezig een professor in de biologie uit Nijmegen, die bezwaar had tegen het op biologisch terrein elimineren van causaliteit, zijnde verouderde klassieke fysica Ik was en ben nog steeds van mening, dat elke serie van gevallen die samen een statistische benadering toelaten, niettemin stuk voor stuk aan causaliteit zijn onderworpen Mag ik als voorbeeld nemen de bepaling van de half waardetijd van uiteenvallende atomen, naar mijn gedachte zal elk afzonderlijk atoom zuiver causaal uiteenvallen door een samenloop van omstandigheden binnen de werkmgssfeer van het atoom, een samenloop, die wij niet kennen, maar waarvan wij het effekt vanwege het zeer grote aantal gevallen als een statistische constante kunnen vinden In deze gedachtengang verzet ik mij natuurlijk met tegen nieuwe en zelfs „schone" (Dirac) wiskundige vergelijkingen, die met de waarnemingen overeenstemmen en die zo een verheugende evolutie m het denken betekenen, maar wel tegen de stemming van de fysicus als „ganz zufrieden, sofern der Vergleich positiv ausfallt" Evenals de door Dirac genoemde en kennelijk als niet voldoend deskundig geachte „Philosoph" ben ook ik hierdoor „gestort", en wel omdat er na die tevredenheid bij de fysicus geen nieuwsgierigheid overblijft naar het achter de feiten liggende wezen der dingen, noch philosofisch noch theologisch Dan trekt de fysicus een grens en het is nu juist die grens, die tot een kloof IS geworden tussen A en B geleerden, welke toestand gehekeld wordt op een buitengewoon deskundige wijze door Sir Charles Snow, zelf tegelijkertijd zijnde een vooraanstaand A zowel als topman B

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen