1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 142

110

ABORTUS PROVOCATUS, TUSSENTIJDSE BALANS

beschikken. Hier werpt de arts zich op als de beschermer van het potentieel nieuwe individu, dat (nog) niet voor zichzelf kan spreken. Nu dreigt ook de door velen bekritiseerde „rechtbanksfeer" te ontstaan. Het spreekt vanzelf dat het oordeel over de beschermwaardigheid van de ongeborene in hoge mate afhankelijk is van de mensbeschouwing van de arts. Met andere woorden: het gaat hier om een beslissing van ethisch gehalte en niet zozeer om een wetenschappelijk gefundeerde argumentatie. Verschillende pogingen, ondernomen om in het leven van de ongeborene een tijdstip te markeren waarop het als „menselijk" kan worden gekwalificeerd, suggereren een dergelijke wetenschappelijke benadering, maar we zullen verderop zien dat zij noodzakelijkerwijs wel moet stranden. Niet zonder reden staat in het onderhavige rapport dan ook vermeld dat de medicus volgens zijn geweten handelt en dat men hem de ruimte moet laten om op grond van zijn persoonlijke levensovertuiging zelfs nimmer tot een provocatie abortus over te gaan. De vrouw kan hem haar verzoek niet dwingend opleggen. Men kan zich intussen afvragen of men uit eerbied voor die conscientie de arts niet evenzeer moet respecteren wanneer hij overeenkomstig zijn geweten een bijzonder royaal standpunt inneemt. De rapporteurs menen dat de arts die het verzoek van de vrouw afwijst, verplicht is om haar van zijn persoonlijk standpunt in kennis te stellen en dat hij tot taak heeft om zijn uiterste krachten te geven aan het lenigen van een noodsiuatie die hij op principiële gronden niet via een provocatio abortus vdlde opheffen. Helaas leert de dagelijkse ervaring dat er langs deze weg slechts zelden werkelijk soulaas kan worden geboden. De leer is hier veelbelovender dan het leven. In theorie kan men wel allerlei oplossingen bedenken ten aanzien van de precaire woon- en werksituatie, de gezinsrelatiepathologie, uithuisplaatsing of afstand doen van de komende borehng, in praktijk blijft daar niet zo veel van over. Deze ontmoedigende conclusie moet overigens voor een niet gering deel worden toegeschreven aan de afwijzende en weinig hulpvaardige houding die de samenleving, bijvoorbeeld tegenover de ongehuwde moeder, inneemt. Dat de waardering van het „ontkiemd leven" een belangrijke rol speelt in de overwegingen van de samenstellers van het rapport, blijkt ook wel uit de bezorgdheid waarmee zij attenderen op het gevaar van een al te lichtvaardig en egoïstisch oordeel van de vrouw over de waarde van het ongeboren leven. De samenstellers geven in dat verband een aanbeveling aan de geestelijke gezondheidszorg wier taak het is „om de mentaliteit van een volk zó te beïnvloeden dat hij zijn verantwoordelijkheid bij het tot stand komen of gekomen zijn van een

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen