1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 148

116

ABORTUS PROVOCATUS, TUSSENTIJDSE BALANS

wil helpen om haar zwangerschapsproblematiek zorgvuldig door te praten, zij verschijnt met slechts één doel voor ogen: provocatio abortus. En zij heeft op dat moment slechts één vrees: afgewezen te zullen worden. De angstige spanning van de vrouw die op „de uitslag" wacht, spreekt in dat verband boekdelen. Zolang het team er niet bijvoorbaat van uit gaat dat de vrouw altijd het laatste woord heeft, zal de bovengeschetste situatie blijven bestaan. Men krijgt nogal eens de indruk dat haar ontvankelijkheid voor alternatieve oplossingen geblokkeerd is. In een derglijke omstandigheid behoeft men zich over een vrije en onbevangen gedachtenwisseling niet zoveel illusies te maken. Bovendien: het is kort dag, de beslissing moet snel vallen, want de tijd verstrijkt. Zo goed als de medicus, loopt ook de vrouw het risico, dat zij bij het naar voren brengen van haar overwegingen onvoldoende distantie heeft, waardoor zij haar situatie en de konsekwenties van haar verzoek niet of slechts ten dele overziet. Nu en dan leidt de bespreking van haar problemen in het team tot een zekere rust en verandert haar inzicht zodat zij soms zelfs terugkomt op haar verzoek. Maar in de regel is dat niet het geval en verkeert zij in een crisis die een bezonnen oordeel ernstig kan bemoeilijken. Wie is in een dergelijke toestand in staat om de grenzen van haar ,,autonome" zelfontplooiing te bepalen? En wat moet er gebeuren wanneer de arts ervan oveituigd is dat haar verzoek om abortus „vertekend" wordt door neurotische of ambivalente motieven of dat zij handelt onder pressie van haar directe omgeving? De kwalificatie ,,autonome persoonlijkheid" is in dat verband niet minder mistig dan begrippen als „existentiële nood" en „volwaardigheid". Naar mijn ervaring doen zich van tijd tot tijd omstandigheden voor waarbij de arts wel afwijzend moet reageren, hoezeer hij de autonomie van de vrouw ook wil eerbiedigen. In dat geval meent hij uiteindelijk haar belang te dienen, ook al is zij daar op het moment zelf (nog) niet van overtuigd. Aanvaarding van de vrouw als een autonome persoonlijkheid betekent dan ook niet dat haar laatste woord het medisch handelen altijd moet bepalen. Ook op andere terreinen van de geneeskunde is dat niet het geval. Men denke in dat verband aan de maatregelen bij dreigende suicide. En ook moge worden herinnerd aan de heftige discussies, die enkele jaren geleden in het Nederlands Tijdschrift van Geneeskunde hebben plaats gehad over geslachtstransformerende operaties. Zelfs indien de arts zich bij zijn handelen wil laten leiden door het bevorderen van een zo optimaal mogelijke ontplooiing van de vrouw dan schijnt het mij nog een ongeoorloofde generalisering toe om te menen dat haar eigen beslissing daartoe

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen