1971 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 35

C. VAN DER MEER

19

de suïcide-poging gelegen was in een ernstig conflict met de echtgenoot. In het geval van een oude man, die aan kanker zou lijden, drongen de kinderen eveneens aan om vader het leed van het onderzoek te besparen en hem maar spoedig in vrede te laten sterven. Maar toen vader hersteld het ziekenhuis verliet (hij leed niet aan kanker), was er voor hem geen tehuis meer. Zijn woning was door zijn kinderen bezet. Zij waren niet bereid het huis weer te verlaten! De arts moet dus beslissen, niet de patiënt zelf, niet zijn familie, hoewel met hun mening wel degelijk rekening kan worden gehouden. Paus Pius XII sprak uit dat de dokter verplicht is gewone, maar niet om ongewone middelen te gebruiken om het leven te verlengen (gewoon: die middelen, die iedere dokter bij de hand heeft; ongewoon: middelen en apparatuur, die óf maar op enkele plaatsen aanwezig zijn, óf door een geschoolde groep, vaak ten koste van grote inspanning, moet worden bediend). Maar gewone middelen in Europa of Noord-Amerika kunnen in andere landen ongewoon zijn, en wat thans in Amsterdam ongewoon is kan over enkele jaren gewoon zijn. De uitspraak van Paus Pius XII mag voor sommige artsen gemoedsrust geven — zij delen dan hun verantwoordelijkheid met de Paus — voor mij doet het dit niet. De taak van de arts om het leven in stand te houden, wordt door Prick gerelativeerd in: om zinvol leven in stand te houden. Ook dit is een moeilijke omschrijving. Wat is zinvol leven en nog eens: wie beoordeelt dit of mag dit beoordelen? Ik meen, dat het niet de plicht is van de arts om ondraaglijk lijden in stand te houden. Wanneer hij voor zich zelf overtuigd is van de onvermijdelijkheid van de dood van de patiënt en van de ondraaglijkheid van diens lijden, dan is het zijn taak, liefst in overleg met een niet bij de behandeling betrokken zijnde arts, af te zien van alle niet verlichting gevende therapie. In de praktijk zal het aantal gevallen van ondraaglijk lijden geringer zijn dan door menigeen wordt aangenomen. Er zijn machtige middelen om lijden te verlichten, niet zozeer analgetica, maar vooral door de psychische begeleiding (dat kost tijd!), ondersteund door psychopharmaca. Zoals de mens onmiskenbaar verantwoordelijkheid draagt bij het ontstaan van het leven, zo draagt hij die dus ook bij het einde van het leven. Men moet de mens kunnen toestaan om te sterven. Dit is geen pleidooi voor euthanasie, waaronder ik dan versta actief het leven beëindigen. Euthanasie is enkele stappen verder dan het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen