1971 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 28

12

GENEESKUNDIGE CONFRONTATIE MET DE DOOD

Den Otter zich af, of de arts als wetenschapsmens niet de plicht heeft eerst dan de apparatuur stil te zetten als hij op dit preparaat weloverwogen onderzoekingen heeft gedaan, die van nut kunnen zijn voor anderen, op dat moment nog levenden. Tot op zekere hoogte kan ik met Den Otter meevoelen. Tenslotte doen wij ook uitgebreid morfologisch onderzoek na de dood, eveneens met het oogmerk van toegepaste wetenschap, mits daarvoor toestemming is verkregen. Toestemming zal naar mijn mening ook voor deze proeven noodzakelijk zijn, hoewel over de vraag wie die toestemming dient te verlenen, m.a.w. wie recht heeft op het bijna-dode lichaam, geen eenstemmigheid in de uitgebreide juridische literatuur bestaat. Juridisch zou bovendien nog uitgemaakt moeten worden, wanneer in bovenstaand geval de lichamelijke dood is ingetreden (dit laatste is immers voorwaarde voor de proefneming en voor het vragen van de toestemming) en hoe de bezorgingsplicht wordt geregeld. De maximale termijn van vijf dagen na de dood zou wel eens te kort kunnen zijn. Toch zijn er naast een bijzondere waardering voor het moedig naar voren brengen van deze problematiek bezwaren bij mij gerezen. In de eerste plaats behoren dergelijke onderzoekingen niet thuis in de sfeer van een ziekenhuis. Een ziekenhuis is primair de plaats waar de genezing van de zieke wordt beoogd, waar hij wordt verpleegd en behandeld. Voorts worden daar ook de chronisch zieken opgevangen, voor zover dit nodig is. Het ziekenhuis draagt niet de signatuur van de plaats, waar men sterft, hoewel het er tegenwoordig soms op gaat lijken. Niemand kan of mag blijkbaar meer thuis sterven. Zodra de lichamelijke dood is ingetreden, eindigt de taak van het ziekenhuis. Onderzoekingen bij lichamelijk dode mensen, die nog niet totaal dood zijn, vallen buiten het bestek van een ziekenhuis, ook al is dit academisch. Het zou een andere instelling van de verpleegkundige staf eisen, waarbij het mij voorkomt, dat de divergentie tussen beide instellingen voor de verpleegster in het algemeen te groot zal zijn om te dragen. Dat zou dus geregeld moeten worden. Voorts blijft daar de moeilijkheid van de vaststelling van de dood. Bij de huidige stand van onze kennis nemen wij aan, dat de patiënt overleden is als aan de reeds vermelde criteria is voldaan, d.w.z. dat hij lichamelijk, maar zeker nog niet totaal cellulair dood is, en wij schakelen dan de apparatuur — toch altijd wat aarzelend — uit. Mocht later blijken, dat onze huidige criteria niet geheel juist zijn, dan vdl het uitschakelen van de apparatuur zeggen, dat we het kunstmatig verlengen van een ten dode gedoemd leven hebben gestaakt. Als wij Den Otter's vraag-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen