1971 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 139

E. BOEKER

95

trillend voorbij de dik getrokken lijn komen. Bij de superzware kern zal dat veel eerder gebeuren dan bij Pu (dat wegens a verval niet stabiel is). Wij merken tenslotte nog op, dat er naast splijting in brokstukken ook andere mechanismen zijn waardoor de kernen uit elkaar vallen. De situatie is dus nog ongunstiger dan uit het voorafgaande betoog bleek. 5. Consequenties Toch doet men erg zijn best om de superzware kernen te maken, met veel geld (ruwe schatting: 100 miljoen gulden per jaar), denkwerk en tijd. Hiervoor zijn de volgende redenen aan te wijzen: a. Bij het op elkaar schieten van zware kernen zoals in (3) leert men eigenschappen kennen die men niet op andere wijze te weten komt: het gedrag als vloeistofdruppeltjes bij het schieten en de schillencorrecties daarop (macroscopische aspecten); b. Er zijn ook superzware kernen voorspeld met 164 protonen. Deze veroorzaken een zeer sterke aantrekking voor de electronen er om heen. Dit stelt ongekende fundamentele vragen aan de electronpositron theorie van Dirac; c. Als de superzware kernen in grote hoeveelheden gemaakt kunnen worden kan men ze kunstmatig splijten, bijv. door in een bolletje met deze kernen 1 extra neutron te schieten. Als daardoor 1 superzware kern zó hard gaat trillen, dat hij splijt in 2 kleinere brokstukken, dan komen daarbij (vanwege het grote neutronenoverschot bij de superzware kern) 10 extra neutronen vrij. Bij de huidige zwaarste kernen is dit aantal 3 inplaats van 10. Van de extra vrijkomende neutronen zullen er een aantal uit het bolletje verdwijnen in de buitenwereld, bijvoorbeeld 1 bij een zekere straal van het bolletje. In het superzware geval blijven er dan 9, in het bekende geval 2 neutronen over, die weer op hun beurt kernen splijten zodat er een kettingreactie optreedt. In kernreactors maakt men van de warmte die vrijkomt elektriciteit, in Abommen zorgt dit effect voor een explosie. Omdat er bij superzware kernen na splijting veel meer neutronen vrij komen dan bij bekende kernen kan men veel grotere verliezen toelaten aan het oppervlak en zo veel kleinere kernreactors (voor schepen, ruimtevaart) en veel kleinere A-bommen maken (ter grootte van een tennisbal). Men ziet hieruit hoe de menselijke vindingrijkheid ten goede of ten kwade kan worden benut.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen