1971 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 24

8

GENEESKUNDIGE CONFRONTATIE MET DE DOOD

was in normale bewustzijnstoestand en sprak op adequate wijze met zijn familie. Echter begon na deze of zo u wilt in aansluiting aan deze reanimatie de bloeddruk voortdurend langzaam te dalen, ondanks hiertegen gerichte therapie. Na ongeveer tien uur overleed de patiënt. Was deze reanimatie-poging werkelijk geslaagd? Een ander overlijdt dagen na zo'n poging toch plotseling. Was deze reanimatie geslaagd en zo het antwoord bevestigend luidt, was de poging dan zinvol? Deze vraag is wat gemakkelijker te beantwoorden in het geval, waarbij de reanimatie kan worden gestaakt, omdat de patiënt zelf in staat blijkt circulatie en respiratie te onderhouden. Hij ontwaakt echter niet uit zijn coma, waarin hij tenslotte, soms na dagen of weken overlijdt. Van alle succesvol gereanimeerden (32) op onze afdeling stierven 15 patiënten binnen veertien dagen, zodat na twee weken nog 17 patiënten (20.4%) in leven waren, terwijl uiteindelijk 10 patiënten, d.i. 12.7% van hen, die plotseling stervende waren, het ziekenhuis levend konden verlaten." Wij zullen het slagen van een reanimatiepoging alleen dan aanvaarden, als circulatie en respiratie spontaan plaats vinden en patient's bewustzijnstoestand terugkeert tot die van voor de reanimatie. De volgende vraag luidt: moet bij ieder acuut sterven gereanimeerd worden? Of navranter: welke patiënten komen niet in aanmerking voor reanimatie? De aandacht op deze vraag werd vooral gevestigd, toen er in Londen een schandaal ontstond omdat er een algemene maatregel door de directeur van één der ziekenhuizen was uitgevaardigd, die bepaalde dat patiënten boven 65 jaar niet mochten worden gereanimeerd en dit voor de ingewijden met letters boven het bed werd aangegeven. In zijn algemeenheid was deze maatregel misschien begrijpelijk, maar daarom nog niet juist. Het probleem van de vraagstelling wordt vaak opgelost door er van uit te gaan, dat alleen dan gereanimeerd wordt, als het leven voor de betrokkene nog zinvol is. Een moeilijke zaak, want wat is zinvol leven, en wie maakt dit uit? Het is niet de taak van de arts om zich een ethisch en religieus oordeel te vormen over het zinvolle van iemands leven, zeker niet om met dit oordeel dan in bepaalde mate te beslissen over leven en dood. Indien iemand ernstig onder een ongeneeslijke ziekte lijdt, is het begrijpelijk, en ook wel een morele plicht de patiënt de verlichting van de acute dood, die zijn sterven achterhaalt, te gunnen, hoewel deze misschien was te vermijden. *) Voor de heelkundige afdeling zijn deze cijfers: overlevenden na 14 dagen: 30 (30,9%); levend uit de kliniek ontslagen: 22 (22,7%).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen