1971 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 219

' Ix-ondbUk 1 TELEAC NASCHOLINGSCURSUS VOOR HUISARTSEN RAPPORT EN KRITISCHE SAMENVATTING; GESTENCILD UTRECHT 1971 In april-mei 1970 zond Teleac in samenwerking met het Nederlands Huisartsen Instituut een nascholingscursus voor huisartsen uit over het onderwerp „Aritmieën". Het plan was voorafgegaan door uitvoerige discussies in de medische bladen over het vóór en tegen van dit soort uitzendingen over het open net. Gevreesd werd, door tegenstanders, dat het meekijken van leken tot ongewenste gevolgen zou leiden. Daarbij werd dan voornamelijk gedacht aan nodeloze onrust bij het publiek, en aan hinderlijke vragen en wensen die half-geïnformeerde kijkers aan bun artsen zouden kunnen voorleggen. Het ligt voor de hand, dat evaluatie van deze eerste Teleac-cursus voor huisartsen tegen deze achtergrond van veel belang was; ook los van de genoemde bezwaren overigens, om volgende cursussen zo goed mogelijk op behoeften te kunnen afstemmen. Daarom werd het Instituut voor toegepast marktonderzoek, Intromart, opdracht tot een onderzoek naar de effecten van de cursus gegeven. Het hier aangekondigde rapport geeft de resultaten van dit onderzoek weer. Het onderzoek is in drife delen opgezet: 1. mondelinge ondervraging bij een groep van 280 huisartsen vóór en na de uitzending, waarin vooral de eventuele wijziging in de houding van artsen door de feitelijke cursus werd onderzocht, en het eventuele effect van de cursus tijdens het spreekuurbezoek werd nagtegaan; 2. mondelinge ondervraging van 671 niet-artsen, die naar de programma's hadden gekeken, om ondermeer na te gaan wat de uitzendingen him hadden gedaan en waarom men had gekeken; 3. schriftelijke ondervraging van telkens 250 huisartsen na elke uitzending, om de mate van deelneming en de beoordeling voor de uitzending te onderzoeken. Wat betreft de tegenstand tegen de uitzendingen bleek, dat onder de 280 ondervraagde artsen het aantal tegenstanders, na de opgedane ervring, was gedaald van 57% tot 30%; onder de artsen die na de uitzendingen geënquêteerd werden, lag het percentage tegenstanders tenslotte nog lager: bij les 4: 22%. Vooral de vrees dat de cursus onnodige onrust teweeg zou brengen bij patiënten, bleek sterk te verminderen; ten dele omdat men meende dat de uitzendingen voor leken toch niet te volgen waren, ten dele omdat men slechts in beperkte mate (13% der respondenten) de indruk had dat patiënten vanwege de uitzendingen naar het spreekuur kwamen. Deze waarnemingen stemden redelijk overeen met gegevens uit de leken-steekproef. Slechts in geringe mate (3%) was door leken naar de uitzendingen gekeken: om 671 interviews te krijgen, moest een steekproef van 20.000 kijkers bewerkt worden. Van dezen zegt slechts 1% op grond van de uitzending naar de arts gegaan te zijn, waar zij allen van hun zorg ontlast werden. Of de uitzendingen in die zin een positief effect hadden, dat mensen met klachten terecht naar de arts zijn gegaan, komt niet ter sprake; de indruk is dat dit niet het geval geweest is. Een onvoorzien resultaat was, dat 5% van de leken-kijkers zeggen, positiever tegenover hun arts te zijn geworden, o.m. omdat ze meer begrip hebben gekregen voor zijn zware taak. Het rapport bestrijkt natuurlijk maar een zeer beperkt gebied, en is primair van belang voor wie zich interesseert voor televisie als nascholingsmedium voor artsen. Tussendoor geeft het ook enkele interessante snapshots, zowel voor de sociologie van de arts als voor de sociologie van de patiënt, J. MATSE

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen