De Vrije Universiteit in oorlogstijd - pagina 50

-46 DE V.tJ. I N OORLOGSTIJD

vrije universiteit de geboden kans niet aangrijpen, dan is het, ik

moge dat hier uitdrukkelijk vastleggen, voor hun verantwoording,

indien de studenten der vrije universiteit, die, meer dan zulks bij

het openbaar hooger onderwijs het geval is, geneigd zijn de in-

zichten van bestuurderen dier inrichting te volgen, niet in de ge-

legenheid worden gesteld een onafhankelijke zuivere keuze te doen.

Indien Directeuren en Curatoren het niet mogelijk achten het on-

derwijs te hervatten, dan is het wederom voor hun verantwoording,

indien het besluit daartoe in zoodanigen vorm is gekleed en het

de studenten op een zoodanig tijdstip bereikt, dat het hun te zeer

beïnvloedt in een voor hen fatale richting op het oogenblik van

de gewichtige keuze".

Na hierop in een voorloopig schrijven van 12 April gereageerd

te hebben, gaven Directeuren en Curatoren 3 Mei hun definitief

bescheid. Betoogd werd, dat reeds op practische gronden, in ver-

band met de op handen zijnde Paaschvacantie, hervatting der

colleges op 12 April uitgesloten was. Voorts werd er op geatten-

deerd, dat aan den wensch van toezending der verklaring aan de

studenten was voldaan, dat daarnaast het niet-vermelden van de

besluiten der Vrije Universiteit te dezer zake bij de studenten tot

onjuiste gevolgtrekkingen had kunnen leiden en dat hierbij naar

objectieve voorlichting was gestreefd. „Nu U — aldus concludeerde

het schrijven — de volkomen objectiviteit der mededeeling van den

Rector niet betwist, vervalt naar het oordeel van Directeuren en

Curatoren hetgeen U ten aanzien van hun verantwoordelijkheid

opmerkte". Eindelijk werd te kennen gegeven, dat men door de

radiorede niet overtuigd was geworden en dat dus de principieele

bedenkingen gehandhaafd moesten worden, maar dat er bereidheid

bestond om mede te werken aan een regeling, welke, met behoud

van het beginsel, een oplossing uit de moeilijkheden zou kunnen

brengen.

De moeilijkheden, waarop in dit schrijven gedoeld werd, waren

inderdaad aanwezig. Zij werden ook in breeden kring als zoo-

dannig gevoeld. Het aantal namelijk dergenen, die aan de verschil-

lende Universiteiten en Hoogescholen de „loyaliteitsverklaring"

teekenden, bleef ver beneden de verwachting. Men was in een

impasse geraakt. De hoop was nu, dat nog op de eene of andere

manier een uitweg zou worden gevonden.

Ineens verscheen toen op 4 Mei — het was in een tijd, dat het

politiestandrecht was ingevoerd — een Verordening. Daarbij wer-

den de mannelijke studenten, die vóór den genoemden datum de

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen