Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 374

ven.'^^ Anders dan de meesten van zijn voorgangers had hij dus geen vu­achtergrond.

Donner vertrok per i januari 2000, na twee termijnen voigemaakt te hebben.'^^ In zijn

plaats kwam Saskia Groenewegen, die in Leiden economische geschiedenis had gestu­

deerd, en laatstelijk bij de provincie Limburg had gewerkt als directeur economie.'^'* Zij

was niet alleen de eerste vrouw in het college, maar ook de eerste die niet geworteld was

in de gereformeerde gezindte. 'Ik vind christelijke waarden wel belangrijk,' verklaarde

ze kort na haar komst, 'maar heb niet heel sterke religieuze gevoelens. Christen zijn ver­

taalt zich bij mij vooral in maatschappelijke betrokkenheid.'"^5 Na drie jaar nam ze ont­

slag. Als beheerster van de portefeuille vastgoed was zij verantwoordelijk voor de nieuw­

bouw, maar ze meende die taak niet naar behoren te kunnen volbrengen, als haar niet

meer invloed op de gang van zaken werd toegestaan dan de meer afstandelijke bestuurs­

stijl van de Vrije Universiteit met zich meebracht. ^*' Sinds haar vertrek is het College er

weer geheel anders uit gaan zien. Maar evenals voor de Vereniging geldt hier dat we ons

verhaal zullen vervolgen in de laatste afdeling van dit hoofdstuk.

HET EINDE VAN DE UNIVERS ITEITS RAAD

In 1980 scheen de universiteitsraad nog kerngezond. De raad was het parlement van de

universiteit, verzekerd van een blijvende plaats in de democratische vergadercultuur.

Aan gevoel voor eigenwaarde ontbrak het ook niet. Kandidaten zijn wel eens moeilijk te

vinden, zei een vertegenwoordiger van de wetenschappelijke staf, en hij legde uit hoe dat

kwam. 'Het probleem is dat we wp'ers in de raad willen met visie en denkkracht.'"^ Als

dat het criterium was moest het niveau zeer hoog liggen. 'Er is geen reden om badine­

rend over de raad te doen,' voegde dan ook een raadslid het College van Bestuur beris­

pend toe.'^^

Toegewijde raadsleden die overtuigd waren van de waarde van hun vergaderarbeid

zijn er tot het einde toe gebleven, maar ook kritische twijfelaars die niet echt aan de raad

geloofden. 'De houding van de UR tendeert naar alles willen weten van alles,' verzuchtte

het raadslid P.C. van Donselaar. 'S oms wordt er wat afgebeuzeld, man, dat is toch ver­

schrikkelijk! Dan denk ik: ze kunnen beter maar meteen gaan stemmen. De raad zou zich

moeten bepalen tot de grote lijnen van het beleid.'"^9 Hij moet daartoe dan althans nog

de mogelijkheid gezien hebben. Anderen wanhoopten ook daaraan. Zij vonden dat de le­

den weinig greep hadden op de beleidszaken waarover ze moesten beslissen. Ze beschik­

ten niet over een ambtelijk apparaat, de faculteiten legden met hen geen contacten, en

hun eigen voorbereidingstijd was beperkt. 'We zijn in geen enkel opzicht partij als Uni­

versiteitsraad,' oordeelde de medicus H. van Kessel.'^" 'Meestal heb ik het gevoel dat we

op die bekende ijsberg zitten, die door de wind werd gestuurd. Het enige wat we kunnen

doen is zorgen er niet af te vallen, maar we kunnen de richting van de berg niet bepa­

len.''3' Raadslid P.J.M, de Boer had een andere vergelijking. Terugziend op beraadsla­

gingen die niets hadden opgeleverd, verklaarde hij 'dat de discussie net zo goed in het

370 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen