Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 237

nalisering en verzakelijking van het bestuur. De andere is de heroriëntatie van het gere-

formeerde leven, met aandacht voor oecumenische vragen en de verhouding tot de lan-

den van de derde wereld. Die zou een ander antwoord vragen. De oude grondslag zou

plaats gaan maken voor de nieuwe doelstelling.

VERANDERENDE WETENSCHAP

CONSEQUENTIES VAN DE GROEI

Het was geen ambtelijke regelzucht, die de voorstellen van Maris en Posthumus in het

leven had geroepen. Zelfs aan een nog altijd betrekkelijk kleine instelling als de Vrije

Universiteit begonnen de oude structuren te kraken. Professoren verstonden eikaars we-

tenschappelijke taal niet meer. De oude gewoonte stierf uit dat hoogleraren zoveel mo-

gelijk alle inaugurele oraties bijwoonden, ongeacht de faculteit,^' en de professorenkrans

hield in december 1965 op te bestaan.^^ Het gezelschap werd te groot en te divers, en

daaronder vormde zich dan weer een steeds bredere laag van docenten in allerlei rangen.

De senaat wist niet goed hoe hij moest omgaan met dat nieuwe verschijnsel van een we-

tenschappelijke staf De lectoren werden in december 1966 toegelaten tot de senaatsver-

gaderingen, doch zonder stemrecht, en ze moesten verdwijnen zo dikwijls als de senaat

hun aanwezigheid ongewenst achtte.^3 Het was nogal schraal, maar voor wetenschappe-

lijk personeel van lager rang werd helemaal niets gedaan. De in den lande overal hoorba-

re roep om inspraak en medezeggenschap vond aan de Vrije Universiteit nog nauwelijks

weerklank, al kon dat per faculteit verschillen. Toen De Gaay Fortman in zijn rectorale

rede van 1968 gewaagde van 'de roep om democratisering', kon hij slechts drie maatre-

gelen noemen. De lectoren mochten de senaatsvergaderingen bijwonen, de wetenschap-

pelijke staf was vertegenwoordigd in enkele senaatscommissies, en voor alle vacatures

moest voortaan een advertentie geplaatst worden.^+

Die laatste maatregel zette de deuren wijder open. De Vrije Universiteit had waar

mogelijk altijd bij voorkeur hoogleraren gezocht onder haar eigen leerlingen. In 1962

werd echter de Duitser A.H. Weller benoemd tot hoogleraar in de fysische chemie. Dat

was de eerste aanstelling van een buitenlander, sinds Dilloo in 1880.^5 Hij zou overigens

nog korter blijven dan Dilloo gedaan had. In 1965 vertrok hij naar Göttingen.^^ Zijn

landgenoot F. Bickelhaupt was toen de gelederen van de chemici al komen versterken, in

1964, als opvolger van Coops. Het was curatoren maar half naar de zin. Was het dan wer-

kelijk niet mogelijk geweest 'iemand uit de leerlingen der universiteit voor te dragen'?^'

Coops had er geen moeite mee. Hij trad zijn opvolger collegiaal tegemoet met een gra-

tis inburgeringscursus, door met hem uitsluitend in het Nederlands te converseren.^^

Bickelhaupt heeft er het volle profijt van getrokken, zoals in het algemeen de Duitsspre-

kende immigranten de taaiaanpassing snel en vaardig tot stand hebben gebracht.

DIENENDE WETENSCHAP. 1955-1968 233

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen