Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 297

wens ook niet finaal beslissen. Maar ze konden wel nu reeds zeggen dat model c te sterk

afweek van Veringa's wet op het universitair bestuur. De Vrije Universiteit was welis-

waar niet verplicht die wet in alles te volgen, maar ze mocht zich alleen afwijkingen ver-

oorloven als die voortvloeiden uit het bijzonder karakter van de instelling."t4

Een belangrijk kenmerk van het studentenmodel was dat de Universiteitsraad geko-

zen moest worden uit de werkeenheden - globaal genomen gelijk te stellen met de stu-

dierichtingen - waarbij elke eenheid vrij zou zijn in de samenstelling van haar delega-

tie."^^ Over een verdeling van de zetels per geleding was niets vastgelegd, zodat de raad in

het uiterste geval louter uit studenten zou kunnen bestaan. Directeuren wilden dat er

een gelijke verdeling zou komen over de geledingen, waarvan zij er vijf onderscheidden:

de Vereniging, de hoogleraren, de wetenschappelijke staf, de TAS en de studenten. Bij

een totaal van veertig zetels zou elke geleding er dan acht mogen bezetten.'*^ De stuur-

groep nam van dat standpunt kennis in haar laatste vergadering, in augustus 1970. Toen

haar duidelijk werd dat directeuren model c bleven afwijzen, zegden de student-leden

hun medewerking op.

Veel effect kon zo'n weigering niet hebben. Nu elders de nieuwe wet ingevoerd zou

worden, kon de Vrije Universiteit niet door blijven draaien met een bestuursinrichting

van 1880. Dus verdwenen ook hier directeuren, curatoren en senaat. Het voor de Vrije

Universiteit unieke College van Directeuren leefde voort als bestuur van de Vereniging.

Het zal ook onder die naam niet geheel uit ons beeld verdwijnen, maar wel bij de toene-

mende professionalisering meer en meer op de achtergrond raken. De senaat kreeg een

opvolger in het College van Decanen. Volgens de wet bestond het uit de decanen van de

faculteiten met nog enkele door de Universiteitsraad aan te wijzen decanen van de zoge-

naamde subfaculteiten, die een studierichting of een combinatie van verwante studie-

richtingen vertegenwoordigden.47 Anders dan de oude senaat had het nieuwe College

van Decanen slechts adviserende bevoegdheden, maar voorzitter bleef de rector magni-

ficus. De senaat had als een van zijn laatste bestuursdaden I.A. Diepenhorst aangewezen

als opvolger van De Gaay Fortman, die zonder veel geestdrift terugkeerde naar het

onderwijs. In 1973 zou hij als minister van Binnenlandse Zaken toetreden tot het kabi-

net-Den Uyl.

Het zwaartepunt kwam te liggen bij het College van Bestuur. Dat bestond uit vijf le-

den, van wie twee werden aangewezen door het bestuur van de Vereniging, en twee door

de Universiteitsraad. De rector had ambtshalve in het college zitting. De eerste benoe-

ming van de verenigingsbestuurders kwam nog voor de verantwoordelijkheid van di-

recteuren. Zij riepen sollicitanten op, wat ongeveer 35 reacties uitlokte. Eén plaats was

snel vervuld, toen bleek dat president-curator Van Nes bereid was onder de nieuwe ver-

houdingen verantwoordelijkheid te blijven dragen. Met de tweede man lag het moeilij-

ker. Ten slotte viel de keus op C. de Niet, die werkzaam was bij de Shell, en een tijdlang

had meegedraaid in de leiding van het gereformeerde jeugdwerk.'*^ Met het hoger

onderwijs had hij nooit enige ervaring opgedaan. Bij zijn afscheid in 1984 bezag college-

IN DE SCHADUW VAN MARX 1969-1980 293

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen