Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 118

Colijn had over zijn plan met niemand van tevoren overlegd. Directeuren, curatoren

en hoogleraren voelden zich overvallen. Grosheide ontvouwde in de senaat zijn bezwa-

ren, en vond bij allen weerklank.^ss Colijns plan vervaagde de grens tussen openbaar en

bijzonder, en schaadde daarom de belangen van de Vrije Universiteit. Maar was er een

betere manier.'' Even gloorde hoop toen de Rotterdamse arts J. Hekman, directeur van

het gemeentelijke ziekenhuis, in 1926 een plan overlegde voor een medische faculteit.

Hij wilde beginnen met poliklinieken, waaruit ziekenhuizen zouden ontstaan, onder lei-

ding van een internist, een psychiater en een chirurg. Geld moest te vinden zijn. In

Amerika kregen fundamentalisten steun van het bedrijfsleven, en zo dacht Hekman ook

aan de Rockefeller Foundation. En de mensen waren er ook: voor de chirurgie R.P.

Michael, voor de interne geneeskunde R.J. Wolvius of J. Hekman. Zelfwas hij in ieder

geval bereid zich aan deze zaak te geven.^si^ Curatoren waren snel voor het plan gewon-

nen. Van Schelven ontving over Hekman en Michael 'uitnemende inlichtingen', en aar-

zelde niet meer. 'Wanneer God ons een weg opent, moeten we volgen.'^57 Zij stelden

voor tot uitbreiding over te gaan, en thans dr. J. Hekman tot hoogleraar te benoemen. De

senaat achtte deze voorstellen irreëel. Hekman zou noch op studenten noch op patiënten

mogen rekenen.-^s» Directeuren gaven uiteindelijk aan de plannen geen vervolg.

Zo langzamerhand was men gaan inzien dat een medische faculteit niet te realiseren

viel. Maar de Vrije Universiteit was wettelijk verplicht uiterlijk in 1930 een vierde facul-

teit te openen. Moest men ontheffing van die verplichting vragen.' Bouman neigde ertoe.

De universiteit had gedaan wat ze kon, maar het lukte niet. Dat zou ook de overheid

moeten erkennen. 'A l'impossible nul n'est tenu.'^s? Curatoren dienden zelfs een daartoe

strekkend voorstel bij directeuren in.^^ Dat was wel een erg radicale stap, en los van de

wettelijke verplichting hoorde de Vrije Universiteit krachtens haar roeping een volledi-

ge universiteit te worden. Wel kwamen andere, goedkopere oplossingen in bespreking.

Die ontwikkeling werd verhaast door het vertrek van Buytendijk. Had hij in 1920 een

aanbieding uit Wageningen nog afgeslagen^^', in 1924 nam hij wel een benoeming in

Groningen aan, omdat hij voor de medische faculteit geen toekomst meer zag.^*^ Ook

Bouman begon zich nu af te vragen of hij niet naar een andere werkkring moest om-

zien.3^3 De politiek kwam hem te hulp. In augustus 1925 trad het kabinet-Colijn aan,

met V.H. Rutgers als minister van Onderwijs. Dat kabinet heeft net lang genoeg zitting

gehad om te kunnen voorzien in de Utrechtse vacature voor een hoogleraar in de psy-

chiatrie. Rutgers koos toen voor Bouman, buiten de voordracht om, en zelfs tegen de

geest van de voordracht in, die uitdrukkelijk voorkeur uitsprak voor een andere richting

dan de door Bouman vertegenwoordigde.3^^* Bouman verklaarde zich wel bereid als bui-

tengewoon hoogleraar aan te blijven, en zo werd ook besloten, al vond Van Schelven het

'niet gezond', dat de ordinarius van een rijksuniversiteit tevens aan de Vrije Universiteit

verbonden zou zijn.^^s Maar met of zonder Bouman, de medische faculteit was van de

baan.

114 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen