Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 329

ciaal-culturele wetenschappen over de vormgeving van de doelstelling weinig had opge-

leverd. Ieder verkondigde zijn eigen mening, terwijl uitgerekend 'de vertegenwoordi-

gers van de meest rechtse stroming het antwoord op de vormgeving van de doelstelling

in het dagelijks werk geheel schuldig bleven'.^'5

Zulke verwijten kunnen grond gehad hebben, maar voor christelijk onderwijs zijn

twee partijen nodig. Gereformeerde studenten in dezelfde subfaculteit herkenden om-

streeks 1970 nog wel de sfeer waarin zij zelf opgegroeid waren. 'Het was de hele cultuur.

Die ademde de oude beginselen. Je kon niet zozeer christelijke dingen aanwijzen, maar

het rook er gereformeerd en dat voelde vertrouwd.'^^6 j^g christelijke boodschap werd

echter niet zo gemakkelijk opgevangen door toehoorders die alle vertrouwdheid met het

evangelie misten, en daar nog minder voor openstonden. Daarom is het ook te begrijpen

dat in de jaren zeventig het oude gebruik van opening met gebed in vergetelheid begon

te raken. Een omvraag in de senaat bracht in 1971 aan het licht dat rechten, medicijnen

en tandheelkunde geen dagopening meer kenden. Bij wis- en natuurkunde en letteren

stond het in de vrijheid van de docenten. Slechts aardrijkskunde en theologie handhaaf-

den de traditie.^77 Zes jaar later zei rector De Ruiter in de vergadering van het College

van Decanen, dat bij de juristen 'zelfs de herinnering aan de gewoonte was weggezakt'.

De decaan van de subfaculteit natuurkunde hoorde voor het eerst dat colleges met gebed

geopend konden worden.^'8 Maar terecht vroeg P.H. Kooijmans zich bij de discussie in

1971 af, of het wel wenselijk was de traditie in ere te herstellen. Openen met gebed

onderstelt samen bidden, en wie beducht is voor godslastering moet niemand dwingen

tot een gebed.

Waar christelijke wetenschap in het onderwijs werd aangeboden, kon dat bovendien

in de verhoudingen van de jaren zeventig aanleiding worden tot conflicten. In de subfa-

culteit voor pedagogiek en andragogiek was het onderwijs in de sociale ethiek toever-

trouwd aan Troost. Hij verzorgde dat in de geest van de wijsbegeerte der wetsidee, tot

ongenoegen van die studenten die deze benadering te eenzijdig vonden. Het kwam zo-

ver, dat de subfaculteitsraad het hele door Troost voorgestelde studieprogramma ver-

wierp en het tentamen ethiek facultatief stelde. Troost meende dat men dan het vak net

zo goed kon afschaffen en staakte zijn onderwijs. Volgens hem was er in de subfaculteit

sprake van 'een marxistisch seculariseringsproces'.^'9 Dat hij gelijk had is zeker niet uit-

gesloten, maar meer dan verbale steun is hem in zijn eenzame strijd niet toegevallen. De-

canen erkenden dat hij zich belaagd moest voelen, maar vonden tegelijk dat zijn te strak-

ke houding een oplossing bemoeilijkte. Diepenhorst deelde in de vergadering van het

College van Bestuur mee, van Troost een briefte hebben ontvangen 'welke niet de ver-

wachting wettigt, dat hij in zijn filosofieonderwijs verregaand met de verhoudingen

binnen de universiteit rekening zal houden'.^^ Daar school inderdaad het probleem.

Troost weigerde feiten als normen te accepteren, en eigenlijk vonden de bestuurders dat

hij daar verkeerd aan deed.

De zaak-Troost was een conflict tussen een docent en zijn studenten. Vraag en aan-

m DE SCHADUW VAN MARX 1969-1980 325

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen