Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 312

De bevoegdheden van een subfaculteitsraad hadden voornamelijk betrekking op

onderwijs en onderzoek, inclusief de benoeming van personeelsleden beneden de rang

van lector. In sommige gevallen - bijvoorbeeld bij sociaal-culturele wetenschappen —

strekte de bemoeienis van deze lagere raden zich ook uit tot het voordragen van hoogle-

raren en lectoren. Waar de studenteninvloed sterk was gaf de selectie van nieuwe docen-

ten nu en dan problemen. De benoeming van de socioloog J.J. Ramondt tot lector was in

1975 aanleiding tot een bezetting, omdat hij onvoldoende bereid zou zijn de democrati-

sche verhoudingen te accepteren.'« Twee jaar later bedankte een bij politicologie reeds

benoemde lector alsnog, omdat studenten tegen hem een perscampagne ontketenden, "M

Tot openlijke conflicten kwam het echter meestal niet, al blijft grotendeels verborgen

wat zich in benoemingscommissies afspeelde eer de keus gedaan was. Van Nes sprak in

1975 de vrees uit, dat langs die weg uitstekende kandidaten zouden afvallen. Hij maakte

het College van Decanen deelgenoot van zijn zorgen, maar vond geen weerklank. Dat

gevaar bestond niet, 'omdat bij de meeste faculteiten de studenten zich bescheiden op-

stellen met betrekking tot de wetenschappelijke kwaliteiten'."*5 Het was een eigenaardi-

ge geruststelling, want het waren juist de niet-wetenschappelijke kwaliteiten die, zoals in

het geval van Ramondt, studenten tot een afwijzend oordeel brachten. Over de medische

faculteit gaat trouwens het verhaal dat een door de vakgenoten bekwaam geacht chirurg

in de ogen van de studenten niet wetenschappelijk genoeg was. Ze haalden net een meer-

derheid, omdat de portier met hen meestemde.''*^

Op het onderzoeksterrein was de studenteninvloed doorgaans minder, al botsten de

meningen wel eens bij de selectie van onderzoeksprojecten en de voorbereiding van

zwo-aanvragen. Toen curatoren de psycholoog S.D. Fokkema vroegen of hij kans zag

met goede onderzoeksvoorstellen de geldstromen naar de Vrije Universiteit te leiden,

was zijn antwoord 'dat als gevolg van de democratisering de dienst voor de helft wordt

uitgemaakt door ondeskundigen'.'+' Zo bestond in elke sector van het universitaire leven

wel kans op incidenten, maar het directe studentenbelang woog toch het zwaarst bij het

onderwijs. Op twee manieren gaven de studenten blijk van een eigen standpunt. Ten

eerste wilden zij hun politieke overtuiging tot uitdrukking gebracht zien in het onder-

wijsprogram, ten tweede waakten zij tegen een te zware studielast. Beide punten veroor-

zaakten op hun tijd onrust, het tweede vooral. Het eerste was weliswaar het meest prin-

cipiële, maar riep weinig weerstand op. Als aan de eis niet altijd werd toegegeven, lag dat

mede aan de studenten zelf, die te weinig concreet konden maken wat ze eigenlijk ver-

langden. Ze kritiseerden het onderwijs wel, zei de econoom S. Huisman zo'n tien jaar la-

ter, maar ze gaven geen alternatief aan. 'Als men om marxistische economie had ge-

vraagd, had men die waarschijnlijk gekregen.'"*^ Ook de psychologen bleven vaag en

onbestemd. Volgens C. Sanders huldigden zij een wetenschapsopvatting die erg veel

leek op die van Waterink. Alleen was het christelijk geloof als fundament vervangen door

de leer van Marx.''*^

Waterink had inderdaad zijn wetenschap altijd dienstbaar gemaakt aan de medemens.

308 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen