Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 92

besturen als was het een gereformeerd huisgezin. Tante werd ze genoemd, omdat ze

meer wilde zijn dan 'een koele hospita'.'"^ Zij liet zich informeren over studievorderin-

gen, moedigde aan als er examens voor de deur stonden, en sloeg geen enkele promotie

over.'3 Zij is voor velen van ons zeer veel geweest, getuigde corpsrector J.H. Bavinck bij

haar overlijden, 'om haar reine godsvrucht en vriendelijke bijstand'.'"'*

Aan haar opvolgster, de predikantsweduwe mevrouw A.M. Dekker-Ringnalda, lukte

het niet meer de rol van studentenmoeder te vervullen. De eerste klachten kwamen in

1920 over een student die zich onledig hield met het kaartspel. Mevrouw Dekker had

hem daar tevergeefs over aangesproken.'5 Kennelijk schortte het haar aan autoriteit, zo-

als overduidelijk bleek toen de studenten twee jaar later de huiselijke godsdienstoefening

aan het begin van elke dag afschaften.'"^ Directeuren overwogen het regentschap in ere

te herstellen, en benaderden de Amsterdamse predikant Ferwerda. Hij bedankte, 'om-

dat men als regent eenig poids tegenover professoren moet hebben, en hij geen weten-

schappelijken graad bezit'. De keus viel vervolgens op Harrenstein, die dan tevens bui-

tengewoon hoogleraar zou worden voor de zendingswetenschappen. Maar toen die

aarzelde bleef het erbij.'' Mevrouw Dekker moest alleen de orde handhaven, zonder

groot succes. De studenten bleven vragen om eigen huissleutels, terwijl de directrice

meende het niet te kunnen verantwoorden, 'dat jongelui van christelijken huize aldus in

de gelegenheid gesteld worden alle nachten op straat te zijn'. Ze gingen zo laat naar bed,

dat er aan de weer ingevoerde morgenaandacht slechts vijf of zes studenten deelnamen.

Zij ervoer de toestand als een kwelling""^, en die gevoelens waren wederkerig, als we het

varium in de almanak mogen geloven, dat het hospitium betitelde als 'de hel van Tan-

te'.'9 Mevrouw Dekker is gestorven in december 1926. Dat deed weer de vraag rijzen of

er geen regent nodig zou zijn om orde en regel te handhaven."" Directeuren kozen toch

opnieuw voor de beschavende invloed van een dame van stand, zij het niet de eerste de

beste: mevrouw C.M.E. Kuyper'", dochter van Abraham.

Ook buiten het hospitium kwam het nu en dan tot ongeregeldheden. In lichtere ge-

vallen was het dan soms een hoogleraar die de betrokkene aansprak, zonder dat er tucht-

maatregelen volgden."^ Waar die wel nodig geacht werden, bleef de tucht toch een

enigszins pastoraal karakter behouden. De rector richtte dan tot de schuldige 'een ern-

stig en hartelijk woord van vermaan', waarna hij in zijn tegenwoordigheid de vergade-

ring sloot met gebed."3 Twee zeer ernstige gevallen deden zich voor in 1911. De beide

betrokkenen werden uitzonderlijk zwaar bestraft, met schorsing voor het gehele acade-

mische jaar. De vonnissen werden voorgelezen in een publieke zitting van de senaat,

maar daar verscheen geen enkele student. ""* Hun wegblijven was niet zozeer 'de-

monstratief "5, als wel uitdrukking van verslagenheid, want althans een van de twee was

in hun kring zeer gezien. R.H. Woltjer vertolkte het algemeen gevoelen, toen hij in zijn

rectorale oratie beleed, 'dat in dergelijke dingen zoowel voor hoogleeraren als studenten

een reden tot verootmoediging gelegen is'."^ Beide bestraften hebben na afloop van de

schorsingsperiode hun studie hervat en die met een promotie afgesloten.

88 EEN HOEKSTEEN IN HETVERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen