Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 248

vergadering had gedaan met zijn stelling dat de bijbel voor Kuitert altijd het laatste

woord had. Dat was ook de conclusie waar de deputaten van de gereformeerde kerken toe

kwamen na hun gesprekken met de drie jongeren: 'Kuitert wilde staan in gehoorzaam-

heid aan de Schrift.''"^ En voor de hele faculteit gold, dat zij haar werk deed 'op degelijke,

wetenschappelijke, en schriftgetrouwe wijze'. Toch had Augustijn in die gesprekken

verklaard, de opstanding van Christus niet als een historisch feit te beschouwen. De stra-

tegie is dan duidelijk: men wil de vrede tussen kerk en universiteit bewaren door middel

van geruststellende verslaggeving. Maar ongebruikelijk was het wel, ontkenning van

Christus' opstanding als historisch feit een uiting te noemen van schriftgetrouwe theolo-

gie. De jongere theologen wilden strikt eerlijk zijn, en niet meer zeggen dan zij weten-

schappelijk konden verantwoorden. Dat bij die oprechtheid ook een duidelijk vocabulai-

re hoort, werd in de jaren zestig te weinig gezien.

RECHTEN

De hoogleraren in de rechten vormden een klein, doch niettemin hoogwaardig gezel-

schap. In de zuivere wetenschap onderscheidden zich A.M. Donner (staatsrecht) en

H.D. van Wijk (administratief recht), terwijl Donner, Verdam, Diepenhorst en De

Gaay Fortman de oude vu-traditie voortzetten door zich in dienst te stellen van de

christelijke organisaties, vooral de Anti-Revolutionaire Partij, maar ook het ChristeUjk

Nationaal Vakverbond. Het onderwijs dat deze mannen gaven was volgens A.M. Don-

ner ook herkenbaar christelijk,'"'* al erkende hij tevens dat studenten het niet altijd zo za-

gen. Maar dat hoefde nu ook weer niet beslist de schuld van de hoogleraren te zijn. Een

studente van de jaargang 1963 had wel begrepen dat Dooyeweerd in zijn colleges een

christelijke wetenschapsfilosofie ontvouwde, maar boekte dat niet als een verdienste. 'De

meeste rechtenstudenten werden gillend gek van deze dictaten.'"'s Geeft ze daarmee

werkelijk de ervaring van haar generatie weer, dan waren de studenten kennelijk veran-

derd. Ze hadden geen waardering meer voor Dooyeweerd, en begrepen hem dus ook niet

meer. Wel kreeg Dooyeweerd in de persoon van H.J. van Eikema Hommes een opvolger

die geheel in zijn geest werkte. Maar toonaangevend voor de faculteit zou de rechtsfilo-

sofie niet meer worden.

Zoeken we in deze jaren naar levensbeschouwelijke profilering, dan kunnen we niet

om de figuur van Herman Bianchi heen. Toen hij in 1957 werd benoemd tot lector in de

criminologie, meenden curatoren een gouden greep gedaan te hebben. 'Voor onze uni-

versiteit is de waarde vanwege de principiële benadering der materie - in zijn proef-

schrift - die in het algemeen puur positivistisch wordt benaderd, zeer hoog aan te

slaan.'""^ Het geestdriftige oordeel is des te opmerkelijker, omdat het College van Cura-

toren toch voorgezeten werd door een man die een hoog ambt bekleedde bij de rechter-

lijke macht, en de harmonie tussen rechters en criminologen niet spreekwoordelijk is.

Als zijn komst in de faculteit hoge verwachtingen heeft gewekt, dan hebben die zeer uit-

244 EEN HOEKSTEEN IN HETVERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen