Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 319

minst zeer waarschijnlijk dat de democratiseringsgedachte het zou winnen van de statu-

ten. Bij de verkiezingen van 1973 werden raadsleden verplicht de volgende verklaring te

onderschrijven: 'ondergetekende verklaart dat zij/hij instemt met de doelstelling van de

Vrije Universiteit [...] dan wel dat zij/hij bekend is met de doelstelling van de Vrije Uni-

versiteit en verklaart dat zij/hij bereid is naar haar/zijn vermogen in de geest van deze

doelstelling te werk te gaan in het besturen van de universiteit.'^"' Het was een in de

grond van de zaak lege belofte. De bereidheid ging voor ieder zover als haar/zijn vermo-

gen reikte, en dat bepaalde ieder naar eigen inzicht. In de praktijk bleek het onmogelijk,

raadsleden op de zogenaamde dan-wel-verklaring aan te spreken. Maar daarmee was de

weg vrij voor de studenten. In 1973 namen ze met twee lijsten aan de verkiezingen deel.

In maart 1973 was de vuso opgericht, de Vrije Universiteit Studenten Organisatie.^"^ Zij

was een reactie op het linkse radicalisme van de SRVU, en stelde zich ten doel actief bezig

te zijn met vragen die het onderwijs betroffen, maar zich anderszins niet in te laten met

politiek. De SRVU reageerde met de oprichting van de Progressieve Kiesvereniging (PKV),

die breed gedragen werd door de studentenverenigingen van nagenoeg alle faculteiten

en subfaculteiten.^"^ Haar aanhang bleek dan ook die van de vuso aanzienlijk te overtref-

fen.

Haar intrede in de raad veroorzaakte nogal wat strubbelingen, omdat de PKV zich niet

wilde beperken tot strikt universitaire zaken. Zij stelde regelmatig vraagstukken aan de

orde die op het terrein van de buitenlandse politiek lagen, in 1974 bijvoorbeeld met een

motie tegen Chili en Griekenland, die toen beide een rechtse dictatuur kenden.^"^ Leden

van andere geledingen gingen daar nu en dan in mee. Bij de verkiezingen van 1974 gaf

een TAS-kandidate tenminste als haar doel aan 'het willen meewerken aan een beleid ter

verbetering van de samenleving binnen zowel als buiten de universiteit'.^"5 Ze is niet

verkozen, maar of die brede opvatting van het raadswerk daar debet aan was valt moei-

lijk na te gaan. In 1979 reageerde de raad in elk geval zeer snel op de val van de rechtse

regering-Somoza in Nicaragua met een geldinzameling voor onderwijsprojecten.^"^ En

als politiek en universiteit elkaar raakten, kon de hele raad in actie komen. Toen Van

Riessen in 1979 een eredoctoraat aanvaardde van Potchefstroom, sprak de universiteits-

raad daar met grote meerderheid zijn verontrusting over uit.^"7

Dat viel niet binnen de competentie van de raad, zoals het College van Bestuur niet

naliet op te merken.^"^ Er waren dan ook wel raadsleden die het deelnemen aan zulke dis-

cussies verloren tijd vonden, en bijgevolg verminderde tamelijk snel de bereidheid bij de

wetenschappelijke staf, en vooral bij de hoogleraren, zich beschikbaar te stellen voor het

raadswerk.^"9 Volgens het College van Bestuur daalde dientengevolge het niveau van de

leden,^'" en Van Nes spoorde in 1976 de universitaire gemeenschap aan, meer zorg te be-

steden aan 'het ontwikkelen van bestuurlijke kwaliteiten'.^" Brinkman zei in 1977 dat

voor de raadsleden in positieve zin gold dat ze voortkwamen uit de universiteit, gezond

verstand bezaten, bereid waren aan hun taak tijd en energie te offeren, en op grond van

hun verkiezing recht van spreken hadden. Daar stond aan de negatieve zijde tegenover

IN DE SCHADUW VAN MARX 1969-1980 315

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen