Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 235

kunnen bezielen. De nieuwe leuzen van oecumene, ontwikkelingshulp en internationale

solidariteit spraken hen niet aan, en jongeren die daar ontvankelijker voor waren be-

schouwden de Vereniging weer als te ouderwets. Zo groeide onder de leden de ontevre-

denheid, en dat niet alleen bij de eenvoudigen die ver afstonden van wetenschap en uni-

versiteit. Een vooraanstaand CNV'er als D.W. Ormel zegde in i960 zijn contributie op uit

protest tegen de ideeën die drs. H.J. van Zuthem had gelanceerd op de jaarlijkse studie-

dag van vu-economen.'*^ De jaargang 1962 van het VU-blad is vol met reacties van boze

en verdrietige mensen die hun relatie tot de Vrije Universiteit beëindigen, omdat een

van de hoogleraren gesproken had op een bijeenkomst van de Partij van de Arbeid. De

eredoctoraten ter gelegenheid van het lustrum van 1965 veroorzaakten een nieuwe golf

van opzeggingen.+7 Oud-bibliothecaris Howeler bedankte niet, maar sprak wel 'zijn te-

leurstelling en bezorgdheid' uit over het besluit een eredoctoraat toe te kennen aan de

Amerikaanse strijder voor rassengelijkheid, Martin Luther King."t^ En al zag Schippers

in zijn rectorale rede van dat jaar geen reden tot bijzondere zorg,*' de secretaris van de

Vereniging sprak er zijn leedwezen over uit dat zovelen de Vrije Universiteit de rug toe-

keerden, en vroeg zich af hoe de communicatie verbeterd kon worden tussen haar 'en het

volksdeel waarop zij rust en dat zij dienen wil'.5

Maar was herstel van de goede verhoudingen mogelijk.? Wantrouwen hoeft er nooit te

zijn, had Anema in 1962 gezegd in een van zijn laatste interviews, 'als de liefde er maar

is! Is er wat? Dan bij elkaar komen, samen vergaderen, samen bidden.'5' Een wonder-

middel was dat zelden gebleken, ook niet in Anema's dagen. Maar het maakt verschil of

het althans beproefd wordt. Die tijd was toen aan de Vrije Universiteit al bijna verstre-

ken. In mijn herinnering is De Gaay Fortman de laatste geweest die vergaderingen kon

afsluiten met een zeer indringend en ieder aansprekend gebed. In de jaren zeventig zou

niemand nog op het idee komen conflicten langs die weg tot een oplossing te brengen.

Directeuren en curatoren vertoonden in deze tijd nog het oude merk. Het ging zeer

huiselijk toe in de bijeenkomsten, herinnerde zich curator K. van Nes. 'We vergaderden

op zaterdagmorgen in Hotel Américain en we betaalden zelf onze koffie.''^ Directeur

Schut nam een tweedeling waar. De kernvergadering werd gevormd door het modera-

men: Schouten, H. Bos en H. van Namen, versterkt met president-curator Donner. Die

vier kookten alles voor, en de overigen leverden hier en daar wat commentaar. 53 Met de

Amsterdamse wethouder J. Tabak deed in 1963 de eerste hervormde directeur zijn in-

trede in het college.5* De toonzetting in de vergaderingen veranderde er niet door. De

geest bleef onverminderd conservatief-gereformeerd. De belangrijkste nieuwe verschij-

ningen in het curatorium waren J. Meynen, die Donner, en K. van Nes die op zijn beurt

weer Meynen zou opvolgen als president-curator. Beiden hadden zelf aan de Vrije Uni-

versiteit gestudeerd, respectievelijk in de rechten en in de chemie.55 Zij vertegenwoor-

digden de Vrije Universiteit oude stijl en wilden dat stempel eigenlijk wel handhaven.

Maar de tijd zat hun zo tegen, dat het Meynen moeilijk afging, en Van Nes in het geheel

niet meer lukte. Zoals Van Nes de laatste president-curator zou zijn, zo werd G.J. Sizoo

DIENENDE WETENSCHAP 19551968 231

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen