Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 342

den. Ten eerste had de faculteit der wis- en natuurkunde een verplichte cursus inge-

voerd voor alle studenten, die twee jaar lang onderwijs zouden krijgen in de filosofie en

de geschiedenis van wetenschap en samenleving. Ten tweede had de universiteit de

werkgroep doelstellingen in het leven geroepen, onder voorzitterschap van de hoogle-

raar wiskunde M.A. Maurice. Ten derde was een universiteitspastor benoemd in de

persoon van ds. S.A. Boonstra.374 Die functie was natuurlijk niet nieuw meer, maar

Boonstra zou wel veel nadrukkelijker dan zijn voorganger betrokken worden bij de doel-

stellingsdiscussie.

De werkgroep doelstellingen was wel een nieuw element. Zij probeerde ook de men-

sen tot stellingname te bewegen. In 1977 bijvoorbeeld inspireerde zij het College van

Decanen tot een uitvoerige gedachtewisseling^^s^ die grote verscheidenheid deed blij-

ken. De geograaf G. A. Hoekveld zei graag meer te willen weten over de ideeën van de

achterban. Die kon voor de juiste verhoudingen wel eens een zuiverder gevoel hebben.

Rector De Ruiter vond evenwel dat de achterban te snel klaarstond met negatieve kri-

tiek. Men moest proberen deze mensen uit te leggen wat er aan de hand was, maar de

kloof scheen bijna niet te overbruggen. De bioloog W.H.0. Ernst zag op het terrein van

de genetische manipulatie een eigen taak voor het christelijk wetenschappelijk denken.

Daar lag een duidelijk verschil met de openbare universiteiten. De chemicus Planta

daarentegen bekende op de Vrije Universiteit niets te hebben aangetroffen waardoor zij

zich van andere onderscheidde. Langevoort was veel positiever. Aan de Vrije Univer-

siteit waren voor iedereen de uitgangspunten ongeveer gelijk. Daar kon je elkaar op aan-

spreken, en zo de doelstellingen verkennen in een gesprek zonder einde. Bakker sloot het

nauwst aan bij de bewoordingen van doelstellingen en grondslag: de openbaring in de

Heilige Schrift. Die overtuigde ons van 'de volstrekte concreetheid van de oorsprong

van het heil', waarmee hij wilde zeggen dat die openbaring concreet en feitelijk is. Heel

anders dacht de pedagoog P.A. de Ruyter, die blij was dat de universiteit thans was

opengebroken 'omdat het er nu op aankomt of men de moed heeft het eigen houvast ach-

ter te laten'. Maurice benaderde de vragen vanuit het onderwijs. Met oudere studenten

was een gesprek mogelijk over de doelstellingen. Voor de jongeren had hij het gezocht in

dagopeningen, waar hij steeds een vraag behandelde die voor studenten iets kon beteke-

nen. Na enige tijd was hij daar echter mee opgehouden, want er kwam geen enkele reac-

tie. Ook hij ervoer dus dat voor christelijk onderwijs twee partijen nodig zijn. De socio-

loog H. van den Berg ten slotte dacht vermoedelijk eveneens vooral aan het onderwijs,

toen hij verklaarde vruchtbare samenwerking met marxisten mogelijk te achten als we-

derzijds werd erkend, dat de eigen weg niet de enige is om de doelstelling van de univer-

siteit te verwezenlijken.

Met die uitdagende stellingname had Van den Berg de discussie in het College van

Decanen geopend, maar niemand ging erop in. De werkgroep doelstellingen kon zich

een dergelijke afstandelijkheid niet veroorloven. Zij was breed samengesteld uit alle ge-

ledingen, inclusief de studenten, en dat betekende destijds eigenlijk altijd dat er leden

338 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen