Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 388

bij behoudende gereformeerden de verwachting kon wekken dat ze iets belangwekkends

te lezen zouden krijgen. Typerend voor de geestelijke ligging van het pastoraat in die tijd

is vooral de alles-behalve-christen-kring, die Ringnalda in 1981 begon, voor studenten

die zich van de kerk hadden afgewend, maar toch voelden dat de bijbelse boodschap hun

iets te zeggen kon hebben. 'Het gaat hier om een historisch bericht van bevrijding, die

helaas door de kerken in ketenen is geslagen en met bloemen opgesierd. Godsdienst is zo

alleen maar gevaarlijk, en zal dan ook grondig moeten worden opgeruimd, om plaats te

maken voor wat mensen werkelijk voelen en beleven: God is een God van levenden en

niet van doden.'^+9

Dat was nog voor honderd procent het nieuwe, politiek gerichte evangelie van de be-

vrijding. In de loop van de jaren tachtig treedt er echter een verschuiving op. In het aan-

bod van gesprekskringen voor het cursusjaar 1987-1988 worden 29 kringen genoemd.^5

Slechts één is van politieke aard: de Oost-Europa-kring van Ringnalda. Enkele groepen

richten zich op de bijbel: het evangelie van Johannes, bijbeltaal ('de bijbel is een lastig

boek') en Hebreeuws voor beginners. En een prominente rol valt toe aan de seksualiteit,

met onderwerpen als lesbische vrouwen, homofilie voor mannen, en geloven met je hele

lijf- ook een kring voor mannen, maar dan over dansen. Maar of het nu aan de depoli-

tisering lag of aan de seksualiteit, de belangstelling van de studenten bewoog zich in

dalende lijn. In 1984 sloot de redactie van Via-Via bij alle 2500 exemplaren een enquê-

teformulier in. Daarvan kwamen 64 ingevuld terug. In 1992 werd het gecombineerde

hervormd-gereformeerde studentenpastoraat van Amsterdam ingekrompen van zes tot

vier.^5' Daarmee was het ministerium niet onderbedeeld, want niet meer dan ruim

4 procent van de studenten maakte toen gebruik van de diensten van het pastoraat.^52

Welke boodschap de predikanten uitdroegen in de jaren negentig is niet zo eenvoudig

te bepalen. Ik ben een wankelmoedig gelovige, zei ds. Bernard Rootmensen, en noem

mij wel eens 'een atheïst die in God gelooft. Ik herken mij ook in het gebed: o Heer, wij

bidden u dat Gij bestaat'.^53 Ds. Syb de Lange zei bij zijn afscheid met zijn geloof nooit

veel moeite te hebben gehad, maar zijn gedachten over God waren wel veranderd. 'Ik

weet niet of het een man of een vrouw is. Misschien is het wel een natuurkracht, een

energiebron.'^54 Evangelisatie zag hij niet als zijn taak.^55 De katholieke pastorale mede-

werkster Trees Verstegen dacht er niet anders over. 'Ik raad studenten niet aan te gelo-

ven, maar wel om na te denken over wat ze van betekenis vinden in hun leven.' Ton Ho-

nig nam scherp afstand van de geloofstraditie en de oproep tot bekering. 'We gaan hier

echt geen dogma's ophoeren, waaraan mensen zich kunnen vastklampen als drenkelin-

gen in de oceaan aan een plank.'^56 Tennekes, die in 1992 voorzitter was geworden van

de commissie studentenpastoraat, beklemtoonde ook in die functie dat progressieve

christenen er niet in slaagden duidelijk te maken wat voor hun eigen bestaan de relevan-

tie was van het christelijk geloof Daarom viel hun de geloofsoverdracht aan de volgende

generatie zo moeilijk.^" Uitlatingen als hierboven bijeengebracht zullen zijn pessimisme

wel niet hebben weggenomen.

384 EEN HOEKSTEEN IN HETVERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen