Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 218

ze mens geschapen heeft, hoe dan ook.' 5^' De precisering van dat 'hoe dan ook' zou hem

nog veel hoofdbrekens kosten. Maar hij geloofde vast, op de goede weg te zijn. Lever

trok onvervaard het land in om zijn boodschap te brengen, 'voor gereformeerde domi-

nees, voor christelijke kleuteronderwijzeressen, SSR-afdelingen, boeren en tuinders,

noem maar op'.5^^ Zo werd Lever een man met een missie. Gereformeerde wetenschap

moest getuigenis afleggen aan het gereformeerde volk.

De letterenfaculteit breidde het aantal taalopleidingen uit, eerst door de benoeming

van K. Fokkema voor het Fries, in 1949. Vijfjaar later kwamen L. Geschiere voor Frans

en H. Schreuder voor Engels. Duits zou pas in 1958 volgen, maar A. van der Lee betrok

in 1954 de wachtkamer als privaat-docent.5^3 De historici hadden allereerst het pro-

bleem-Van Schelven op te lossen. Directeuren stelden hem na de bevrijding op non-ac-

tief Het ontslag volgde een jaar laters^^^ ondanks alles toch met spijt over het vertrek van

een man die voor de Vrije Universiteit veel had betekend. De faculteit kwam met een

drieledig voorstel voor de opvolging: J.C.H, de Pater hoogleraar voor de geschiedenis

tot 1648, H.J. Smit buitengewoon hoogleraar voor de economische geschiedenis, en

H. Smitskamp lector voor de theorie der geschiedenis. Curatoren wezen het voorstel be-

treffende Smit zonder meer af, en vroegen een nieuwe voordracht. De faculteit schrap-

te toen economische geschiedenis, en kwam met een tweetal: i. Smit, 2. De Pater. Het

lectoraat voor Smitskamp bleef gehandhaafd. Curatoren wezen andermaal de voor-

dracht af Toen had de faculteit het begrepen. Ze liet de beide zestigers vallen en kwam

met één kandidaat, Smitskamp.5*5 Het is niet gewaagd hier de hand van Donner in te

zien. Zijn voorkeur ging in het algemeen uit naar jongere kandidaten, en Smitskamp

werd al lang als een opkomend talent beschouwd.

Zeker is in elk geval dat Donner zich op vergelijkbare wijze heeft bemoeid met de be-

noemingen bij Nederlands. De kritiek op Wille hield aan, dat de studie te veel tijd kost-

te en te veel aandacht gaf aan de oudere letterkunde.5*^ Zijn opvolging in 1952 zou de

weg moeten banen voor de gehoopte vernieuwing. De belangrijkste gegadigde leek

W.J.C. Buitendijk, bij het cultuurgevoelige publiek bekend als schrijver van essays en

Hteraire kritieken in het dagblad Trouw en diverse tijdschriften. Buitendijk had in 1951

zijn belangrijkste opstellen gebundeld en aan Wille toegezonden. U zult het niet met al-

les eens zijn, schreef hij, maar het zeker niet als geheel verwerpen. 'Daarvoor ben ik te

veel door u gevormd.'5*7 Willes antwoord liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Hij

was het met Buitendijk hartgrondig oneens, en begreep niet hoe die het aandurfde op

zo'n wijze leiding te geven aan de oordeelvorming over litteratuur.5** In het benoe-

mingsvoorstel schreef hij Buitendijk weg. Na zijn promotie had die de wetenschap laten

liggen, en was essays gaan schrijven die geen begrip toonden van de gevaren verbonden

aan het lezen van de moderne letterkunde. Wetenschappelijke waarde hadden die essays

evenmin.5*9 Daar kon Donner niet tegenop. De leerstoel viel toe aan W.J.H. Caron, die

naast de reeds eerder benoemde G. Kuiper kwam te staan. Donner kon het niet laten

Wille toe te voegen, 'dat er zijn in onzen kring, die vinden dat Buitendijk in aanmerking

214 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen