Een handvol filosofen - pagina 331

2 Terugblik 327

Anderen zagen in de Centrale Interfaculteit niet meer dan een kunstmatige con-

structie die los stond van de ontwikkelingen in de vakwetenschappen en die boven-

dien in de internationale universitaire verhoudingen een rariteit vormde.'^

De filosofen van de Vrije Universiteit betreurden echter de afschaffing van de

Centrale Interfaculteit, die zij aan hun universiteit beschouwden als een geslaagd

project. Zij hadden er wat van gemaakt! Dat de wijsgerige antropologie na het ver-

trek van De Boer weinig en de wijsgerige ethiek zeer weinig uitstraling toonde, had

dit succes wel enige glans ontnomen, maar niet wezenlijk aangetast. Er stond genoeg

tegenover om van een succes te spreken.

In de eerste plaats had de faculteit een onderwijsprogramma ontwikkeld, dat werd

gekenmerkt door een breed perspectief van verscheidene filosofische vakken, met

de mogelijkheid van specialisaties in het doctoraalprogramma. Ook had de faculteit

een eigen onderzoeksprogramma op poten gezet, eerst in de vorm van facultaire on-

derzoeksgroepen, later in voorwaardelijk gefinancieerde onderzoeksprogramma's.

In deze onderzoeksprogramma's streefde zij niet alleen naar hoogwaardig onder-

zoek, maar ook naar een breed perspectief van het onderzoek door middel van the-

matische concentraties. De faculteit vermeed een concentratie van eenzijdig gespe-

cialiseerd filosofisch onderzoek.

In de tweede plaats had de Centrale Interfaculteit de colleges wijsgerige vorming

in alle (sub)faculteiten weten te handhaven, hoewel er nog veel te verbeteren viel

aan de inhoud en de didactiek van deze colleges. Met de wijsgerige vorming werd

beoogd enig inzicht in de eigen aard en methode van een wetenschap en in de sa-

menhang van de wetenschappen te bieden. In verscheidene faculteiten werd de wijs-

gerige vorming toegespitst op wijsgerig-antropologische en ethische vragen. Het

college van bestuur, het college van decanen èn de faculteiten hadden de waarde van

de wijsgerige vorming in alle studierichtingen erkend en - ondanks soms openlijke

kritiek op de inhoud - bij herhaling hun steun eraan gegeven.

In de derde plaats had de Centrale Interfaculteit, in samenwerking met ande-

re faculteiten, een betrekkelijk groot aantal vakfilosofische richtingen in het leven

geroepen. Naast rechtsfilosofie, godsdienstfilosofie en geschiedenisfilosofie wa-

ren er leeropdrachten bijgekomen voor wijsbegeerte van de sociaal-culturele we-

tenschappen, psychologie, natuurwetenschappen, medische filosofie en ethiek, en

wijsbegeerte van de economische wetenschappen; wijsbegeerte van de biologie was

in voorbereiding. Met de aanstelling van hoogleraren en andere docenten met een

dubbele benoeming waren de relaties tussen de filosofie en de vakwetenschappen

bevorderd en versterkt. In de vakfilosofische richtingen werden resultaten van vak-

wetenschappelijk onderzoek als een uitdaging aanvaard en werd de relatie tot de al-

gemene wijsbegeerte tot uitdrukking gebracht, waarin met name de wetenschapsfi-

losofie zich verbreedde en verdiepte tot grondslagenonderzoek en waarin plaats was

voor een ethische reflectie op de maatschappelijke relevantie van wetenschappelijk

onderzoek. Parallel aan de dubbele benoemingen was de ontwikkeling verlopen van

de differentiatie in de doctoraalopleiding wijsbegeerte: de wijsbegeerte van een be-

paald wetenschapsgebied. Ook waren alle hoogleraren met een dubbele benoeming

opgetreden als promotor of copromotor, hetzij in de Centrale Interfaculteit hetzij

in een andere faculteit.

17 Zie Krop, 'Laat de universiteit meer dan een vakschool zijn', p p . j I - 5 3 .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen