Omstreden normalisering - pagina 67

Elke leerstoelhouder heeft veel eigen beslisruimte. Het belangrijkste

innovatiemechanisme is de emeritering van een hoogleraar. Zijn (een

sporadische keer: haar) opvolger kan naar eigen inzicht, gewoonlijk

omzichtig, het vakgebied moderniseren. Hoogleraren zijn in de jaren

zestig wat geïsoleerde mensen en hebben nauwelijks relaties met stu-

denten en medewerkers."*^ Een mateloos verouderde bestuursstruc-

tuur vindt Hans van der Zouwen, die eind jaren zestig aantrad als

hoogleraar Methoden en technieken van Sociaal-Wetenschappelijk

onderzoek. Een 'regenteske organisatie', aldus sociologiestudent Ar-

nold Walravens.'44 Harry Verbon, eindjaren zestig student Economie

en tegenwoordig hoogleraar aan de Universiteit Tilburg, noemt de

hoogleraren, zeker aan de sociale faculteit, 'zelfingenomen autocra-

ten' die als 'een soort maffiabazen' de faculteiten bestieren. Als eerste-

jaarsstudent aan de VU ziet hij in 1969 ondermaatse hoogleraren acte-

ren. Pas met de invoering van de WUB komen er volgens hem serieuze

mogelijkheden hierin verandering aan te brengen.'^s

Harry De Boer oordeelt - in zijn dissertatie uit 2003 - dat de WWO

i960 op bepaalde onderdelen, waaronder de bestuursorganisatie, al is

verouderd op het moment van invoering. Er wordt een oud bestuurlijk

regime - de duplex ordo - gehandhaafd, terwijl zowel binnen als buiten

de universiteit de tijden overduidelijk anders worden.''*'' Hoogleraar

Bestuurskunde Van Braam''*^ ziet als kern van het bestuurlijk probleem

de grote mate van autonomie van hoogleraren en faculteiten. Hij

spreekt van autonomitis. Het vermogen en de bereidheid van hoogle-

raren tot doeltreffende samenwerking ontbrak binnen universiteiten

veelvuldig. Hervormingen blijken daarom moeilijk te realiseren. De

universiteiten raken in de loop van de jaren zestig hun bestuurskracht

zienderogen kwijt. Ook de interuniversitaire samenwerking onder re-

gie van de Academische Raad leidt niet langer tot werkbare resultaten.

Veel bestuurders lijken ook weinig gevoel te hebben voor de tijdgeest;

ze weten er in elk geval geen raad mee. Het meest in het oog springende

voorbeeld van het niet verstaan van de tijdgeest zijn de voorstellen van

de commissie Maris, waarover meer in het volgende hoofdstuk. Direct

na het verschijnen van Maris komt er een vloedgolije aan ideeën en

voorstellen over de wenselijke bestuursstructuur van de Nederlandse

universiteiten.'^* Met de invoering van de WUB in 1971 zal de klassieke

duplex ordo van enerzijds curatoren en (en aan de VU ook directeuren

namens de Vereniging) en anderzijds rector en senaat snel aan beteke-

nis gaan verliezen, maar ze verdwijnt niet helemaal. Op faculteitsni-

veau blijft de duplex ordo binnen de meeste universiteiten in tact, zij

65

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen