Omstreden normalisering - pagina 25

Het is wel erg gemakkelijk om de politieke keuze van een gene-

ratie domweg als 'fout' te beschouwen, respectievelijk zelf te be-

kennen dat men 'fout' is geweest. Men gaat immers voorbij aan

de meer analytische vraag hoe het komt dat sommigen deze

keuze hebben gemaakt, en al helemaal aan de vraag wat het be-

tekent om politieke veranderingen in het licht van goed en fout

te bezien.*''

Ik ben het ook eens met wat Marius Ernsting heeft geschreven over de

goed-foutvraag. Hij houdt, in 2006, een warm pleidooi voor het op-

nieuw doordenken van de jaren zestig en zeventig. Ernsting vindt het

nodig om gewetensvol te analyseren wat er is gebeurd 'in de tijd waar-

in de wereld voor ons gevoel aan onze voeten lag.'*' Ook voormalig

SRVU-activisten als Victor Rutgers, Jeroen Saris en Henk Wesseling

vinden het een must om kritisch terug te kijken op de radicale jaren.**

Zij vragen in het bijzonder aandacht voor de vraag waarom de radicale

studentenbeweging zo 'onbezonnen' omging met de beginselen van

(parlementaire) democratie en rechtsstaat. Waarom werden meer-

derheidsbeslissingen niet geaccepteerd, waarom werd er zo makkelijk

gegrepen naar het actiemiddel bezettingen? Er is soms forse onbalans

ontstaan tussen doel en middel. In sommige praktijken van de radica-

le studentenbeweging dreigde het doel soms de middelen te heiligen.

Een belangrijk inzicht van Albert Camus, wiens werk door vele activis-

ten tijdens hun middelbare schooltijd was verslonden, is enige tijd he-

lemaal uit beeld geraakt. Camus betoogde met verve dat de inzet van

(actie)middelen laat zien voor welke waarden individuele mensen,

maar ook sociale bewegingen staan. Een mens kan nooit onderge-

schikt worden gemaakt aan welke toekomstige heilsverwachting dan

ook, is een van zijn hartenkreten.*^ Een bezinning op strategie en op-

treden is ook nodig om, zoals Ernsting bepleit, 'weer een beetje lef te

vergaren en uit de schulp te kruipen.' Ernsting vindt de opvattingen en

ideeën over solidariteit, duurzaamheid en zingeving op basis van

menselijke autonomie allerminst overleefd. Ook gelooft hij nog altijd

in de waarde van een actieve, herverdelende overheid. Hij vindt het

rampzalig als de ideeën uit de jaren zestig en zeventig in de vergetel-

heid raken uit een soort verlegenheid.** Ik ben het daarmee graag eens.

Ik vind het bovendien betreurenswaardig als moeizame experimenten

uit die periode om de universiteiten als (complexe) organisaties van

professionals, intellectuelen, studenten en bestuurders te democrati-

seren uit ons collectieve geheugen verdwijnen. Juist nu opnieuw dis-

23

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen