Een handvol filosofen - pagina 386

382 VI C Filosofen van de systematische vakken

ding, trouw en genegenheid. Vandaar dat Reinders stelde dat de ethische theorie die

de zorgverlening wil beschrijven als een zinvolle zorgpraktijk, de vraag moet stellen

naar het zelfverstaan en het zelfbeeld van de zorgverlener als morele actor.*'

Met de titel van zijn rede 'Wat niets kan worden, stelt niets voor' wilde Reiners zeg-

gen dat velen in onze samenleving de ernstig verstandelijk gehandicapte mensen

voor gezien houden. Hij had al gezegd dat het dominante mensbeeld in de heden-

daagse gezondheidsethiek in de zorg voor gehandicapten onbruikbaar is. Derhalve

pleitte hij voor een meer adequate ethische theorie van de zorgverlening. In deze

ethische theorie is een zelfverstaan nodig waarin de professionele zorgverlener-als-

mens zijn bestemming vindt in betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Deze be-

trokkenheid rust op de notie dat de mens naar het beeld van God is geschapen, en de

in deze notie vervatte analogie: als het zijn van God wordt bepaald door een relatie

waarin hij kiest voor de ander, dan moet iets dergelijks gelden voor mensen die zich-

zelf verstaan als naar zijn beeld geschapen. Dit zelfverstaan kan worden beschouwd

als een motief dat ten grondslag ligt aan het meest kenmerkende van de ethiek van

de zorgverlening, namelijk 'de aanvaarding van het feit dat wij ons bestaan met de

ander delen en om die reden evenzeer op aanvaarding door anderen zijn aangewe-

zen als omgekeerd'.^''

In de jaren na zijn inaugurele rede bleef Reinders zich in zijn onderzoek bezig-

houden met de ethiek van ernstig gehandicapte mensen. In 2000 publiceerde hij een

studie, getiteld The Future of the Disabled in Liberal Society. An Ethical Analysis.

Met dit boek en latere publicaties, waarin de medisch-ethische invalshoek had plaats

gemaakt voor een maatschappelijke en culturele invalshoek met betrekking tot ge-

handicapten, verwierf hij onder vakgenoten de reputatie van een gezaghebbend

ethicus op dit terrein. Reinders besloot in 2001 zich te concentreren op zijn onder-

wijs en onderzoek in de Faculteit der Godgeleerdheid en zijn werk in de Faculteit

der Wijsbegeerte te beëindigen.^'

5 A.W. Musschenga: initiator van ethisch onderzoek

In 1988, twee jaar na de uitbreiding van Kirschenmanns leeropdracht met wijsge-

rige ethiek, volgde de benoeming van dr. A.W. Musschenga tot bijzonder hoogle-

raar sociale ethiek. De bijzondere leerstoel voor sociale ethiek werd door de Stich-

ting Het Vrije Universiteitsfonds ingesteld in de Faculteit der Wijsbegeerte, en wel

op initiatief van de wiskundige prof.dr. M.A. Maurice. Het was ook Maurice die

het faculteitsbestuur de suggestie deed om Musschenga op deze leerstoel te benoe-

men. Musschenga was directeur van het Bezinningscentrum van de Vrije Universi-

teit en Maurice, die als voorzitter van het bestuur van het Bezinningscentrum nauw

betrokken was bij het werk dat daar werd verricht, had een hoge dunk van Mus-

schenga's wetenschappelijke kwaliteiten. Vervolgens stelde het faculteitsbestuur

een commissie in om over de leerstoel en de gesuggereerde kandidaat te adviseren.

23 Reinders, Wat mets kan worden^ pp. i o-17.

24 Reinders, Wat niets kan worden, p. 38.

25 In de Faculteit der Wijsbegeerte trad Reinders op als promotor van H.H.P. Isarin, De eigen ander. Moeders,

deskundigen en gehandicapte kinderen (2002).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen