Een handvol filosofen - pagina 317

7 Medische filosofie en ethiek 313

Kirschenmann was een man zonder enig uiterlijk vertoon. Zijn voorkomen had

niets dat imponeerde. Vaak gekleed in een regenjack wandelde hij op weinig modi-

euze schoenen met een enigszins trage tred de collegezaal binnen. Hij had niet meer

bij zich dan een plastic tasje met een paar boeken die hij nodig had. Wie hem niet

kende, liep hem achteloos voorbij. Studenten en collega's die hem wel kenden, wis-

ten dat hem vrijwel niets ontging en dat elke opmerking die hij maakte meer inhield

dan zij aanvankelijk vaak vermoedden.

7 Medische fiilosofie en ethiek

In de Faculteit de Geneeskunde doceerde prof.dr. G.A. Lindeboom, sinds zijn be-

noeming in 1950, de encyclopedie der medische wetenschappen." Hij was zich er-

van bewust dat het bij encyclopedie ging op een filosofische plaatsbepaling van de

medische wetenschappen (en hun onderlinge samenhang) te midden van andere we-

tenschappen. Ook vond hij enige filosofische oefening voor studenten geneeskunde

van belang om iets te kunnen begrijpen van de geschiedenis van hun vak en van ei-

gentijdse problemen, zoals het gebruik van medische begrippen en het onderken-

nen van verschillende stromingen, casu quo benaderingen in de geneeskunde. Lin-

deboom was een veelzijdig geleerde, die zich onder andere had gespecialiseerd in de

geschiedenis van de geneeskunde. Hij was filosoof noch ethicus, maar hij pionierde

op het terrein van de medische ethiek en publiceerde over diverse medisch-ethische

vraagstukken. Vanwege zijn belangstelling voor filosofie en ethiek was hij in de jaren

zestig namens de Faculteit der Geneeskunde ook lid van de Centrale Interfaculteit.

Na zijn emeritaat in 1974 werd het vak encyclopedie van de medische wetenschap-

pen gesplitst in medische filosofie en ethiek, en geschiedenis van de geneeskunde.'^

In de jaren zestig hadden geneeskundestudenten regelmatig met verscheidene do-

centen gediscussieerd over de noodzaak van ethiekonderwijs, toegespitst op de me-

dische wetenschap en praktijk. Daarnaast zag men ook het belang van het filosofie-

onderwijs in, dat met name aandacht zou besteden aan antropologische vragen over

het mensbeeld in de geneeskunde, sociaal-filosofische vragen over de gezondheids-

zorg in de samenleving en wetenschapsfilosofische vragen over de vertechnisering

van de geneeskunde in relatie tot humaniteit. Dit onderwijs zou bij voorkeur de taak

van een vakfilosoof moeten zijn. De meeste geneeskundestudenten beschouwden

de colleges wijsgerige vorming van Van Riessen als irrelevant voor hun studie. Ook

Schuurman, die sinds 1972 een deel van Van Riessens taken had overgenomen, vol-

deed niet aan de verwachtingen.

In het begin van de jaren zeventig waren de verschillen van mening tussen de frac-

ties in de faculteitsraad dermate groot, dat over een benoemingsvoorstel voor een

ethicus-filosoof geen overeenstemming kon worden bereikt."^' Een groot aantal ac-

tivisten onder hen functioneerde als een pressiegroep om voor de maatschappelijke

relevantie van de geneeskunde en de gezondheidszorg een plaats op te eisen in het

filosofieonderwijs. Ook toonden zij betrokkenheid bij het reilen en zeilen van de

59 Lindeboom werd in 1950 benoemd tot hoogleraar algemene ziektekunde, klinische propedeuse en encyclo-

pedie. In 1955 werd zijn leeropdracht uitgebreid met interne geneeskunde.

60 Zie M.J. van Lieburg, 'Religie en geneeskunde. Idem, 'G.A. Lindeboom (1905-1986)'.

61 Zie Van Bergen, Van genezen in geloof, pp. 660-662.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen