Revue 2001 - pagina 72

hadden ze zich daardoor zo ontwikkeld dat ze goed van aanpakken wisten en succesvol werden in hun nieuwe thuisland. Na haar studie kon Ghorashi bij de Katholieke Universiteit Nijmegen terecht voor het promotieonderzoek dat ze graag wilde doen. Afgelopen mei promoveerde ze op haar studie, waarin ze onderzocht welke invloed de nieuwe leefomgeving van Iraanse vrouwen had op het proces van identiteitsvorming. Ze interviewde daarvoor vrouwen in Nederland en in Californië in de VS. Ondanks het succes dat Iraanse vrouwen in Nederland hadden geboekt, voelden ze ook grote teleurstelling. Want wat ze ook doen, ze blijven zich buitenstaander voelen; 'de ander'. Nooit horen ze er helemaal bij. Ghorashi kan het wel verklaren: "Het beeld dat Nederlanders van vluchtelingen hebben klopt niet. Ze blijven ze zien ais zielige mensen, hoe veel ze ook hebben bereikt. Een ander probleem is datje pas echt als Nederlander wordt gezien als je blank bent. Zie je er anders uit, dan vragen mensen voortdurend aan je waar je vandaan komt. En zelfs al vragen ze het niet, dan herken je die vraag in de manier waarop ze je aankijken. Dat is helemaal niet altijd racistisch bedoeld, maar toch voelt het als uitsluiting." Nachtmerries In Amerika werkt het heel anders. Ghorashi interviewde twintig vrouwen in Los Angeles in Californië, waar de groep Iraniërs veel groter is dan in Nederland. In Californië is anders-zijn normaal, omdat de hele gemeenschap uit migranten bestaat. Het verlangen naar een Iran dat niet meer bestaat, is in Californië veel minder aanwezig dan in Nederland. Terwijl de Iraniërs in Nederland hun weg proberen te vinden in een individualistische maatschappij, bouwen de Iraniërs in Californië Iran gewoon na. Niets buiten-

6

vrije Universiteit

amsterdam

staander of anders-voelen! Er zijn veel typisch Iraanse activiteiten; je kunt er Iraans eten kopen en de mensen vormen net zo'n hechte club als families in Iran. Ghorashi dompelde zich heerlijk onder in deze omstandigheden en overwoog na haar promotie te verhuizen naar Amerika. Ideaal toch? Niet helemaal. Na haar terugkomst in Nederland, kreeg Ghorashi nachtmerries. In haar dromen zag ze gezichten op zich af komen die haar bijna wurgden. Het zogeheten 'post fieldwork syndrome' is een bekend verschijnsel onder onderzoekers, maar hier zat meer achter. Overdag was ze namelijk juist heel blij dat ze terug was in Nederland. "Ik liep de hele dag te stralen. Toen ik even iets moest regelen bij de bank, besefte ik hoe heerlijk goed alles hier is geregeld." Maar waar kwamen die dromen dan vandaan? Ghorashi weet het wel: "In Amerika had ik ondanks alle mooie belevenissen problemen met de permanente aanwezigheid van anderen. Tijdens mijn verblijf in Nederland was ik de eigen ruimte die je hier als individu hebt, enorm gaan waarderen. Hoewel veel mensen kritiek hebben op het individualisme hier, vind ik het prachtig datje niet over alles verantwoording hoeft af te leggen. In Amerika vonden mensen het heel normaal om aan mij te vragen waarom ik niet ben getrouwd." Ghorashi trekt uit haar interviews en haar eigen bevindingen een belangrijke conclusie. Zij en haar medevluchtelingen zijn niet meer de Iraniërs die ze waren toen ze vluchtten, maar Iraans-Nederlanders of IraansAmerikanen. Ze hebben een nieuwe identiteit gekregen. De Nederlandse cultuur -met individualisme en worden geleefd door je agendais een deel van haar geworden. Nu moeten zij en alle andere 'buitenstaanders' alleen nog door Nederland worden gezien als een wezenlijk deel van Nederland.

Revue

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen