Revue 2002 - pagina 66

'gezindte' het ontstaan van 'witte' en 'zwarte' scholen in de hand werken. Dat laatste wordt door de Onderwijsraad op grond van harde feiten en cijfers weerlegd. Miedema had niet anders verwacht: "Je moet weten dat de echte gesloten confessionele scholen maar een klein deel van het totale aanbod van bijzonder onderwijs vertegenwoordigen. Voor het overige is het bijzonder christelijk onderwijs veel opener en toegankelijker. Binnen een gesloten school behoren leerlingen en hun ouders tot één bepaalde geloofsgroep en ze vinden dat de school zich ook alleen moet richten op geioofsverwanten. Dat is hun vrije keuze en hun goed recht. Het roept bij mij wel de vraag op hoe deze scholen hun leerlingen voorbereiden op een plek in onze moderne, multiculturele en multireligieuze samenleving. Ik vind het zelf belangrijk dat kinderen ook in de schoolsituatie leren omgaan met andere culturen en religies. Want als godsdienstpedagoog ben je verplicht jezelf de vraag te stellen: geven wij de kinderen voldoende gelegenheid om hun eigen levensbeschouwelijke identiteit te ontwikkelen?" Dat tegelijk de secularisatie doorzet en het onderscheid tussen deze 'open bijzondere'scholen en 'openbare' scholen steeds kleiner wordt, wil Miedema niet ontkennen. "Maar dat is geen reden om de bijzondere scholen maar op te heffen, zoals sommige politici al hebben voorgesteld", zegt hij. Miedema gelooft vurig in een andere ommezwaai: alle scholen - openbaar of bijzonder ~- moeten ernst maken met de brede levensbeschouwelijke vorming van hun leerlingen. Alle scholen 'bijzonder', dus. Miedema: "Binnen het duale stelsel is het openbare onderwijs levensbeschouwelijk veel te neutraal geweest. Neutraal wil dan zeggen: de leerlingen komen cognitief wel met verschillende religies en tradities in aanraking.

vrije

Universiteit

amsterdam

maar proeven en ervaren het niet. Opvoeding heeft met meer dan alleen cognitieve vaardigheden te maken - daar komen affectieve, expressieve, morele of normatieve aspecten bij kijken. Het is 'vorming' en die is per definitie breed. Iets dat op elke school thuishoort." Miedema ziet maatschappelijke trends die hem in zijn overtuiging sterken. "Neem de aanhoudende roep om herstel van 'normen en waarden'. Ritzen deed dat al - hij noemde het 'de pedagogisch opdracht' - en ook nu kun je geen krant openslaan of de roep om terugkeer van normen en waarden komt je tegemoet! Je ziet ook dat steeds meer ouders - ook wanneer zij geen levensbeschouwelijke of religieuze achtergrond hebben - hun kind naar een bijzondere school sturen. Omdat daar aandacht voor die waarden en normen is ~ voor levensbeschouwing. Het laatste (zomer)nummer van HP/De Tijd geeft daar, onder de kop 'Leve de christelijke school', enkele boeiende voorbeelden van. Voor mij een teken dat veel ouders zich in deze seculariserende en steeds pluriformere samenleving opvoedkundig geen raad weten. En dat geldt ook voor gelovige ouders. Vandaar dat ze zich graag laten terugvallen op de expertise binnen het bijzondere onderwijs. Om nog eens wat te noemen: op de nascholingscursus 'Identiteit en levensbeschouwing', die aanvankelijk was bedoeld voor leraren en leiders van christelijke scholen zie ik steeds meer mensen uit het openbare onderwijs. Waar komt bij hen die aandacht voor identiteit en pluriformiteit vandaan? 'We zijn dan wel geen christelijke school, maar we willen de leerlingen meer kunnen meegeven op het terrein van levensbeschouwing', hoor je dan." "Ook bij de christelijke scholen zélf leeft die behoefte. Voor die scholen is de 'moederkerk' al lang niet meer de natuurlijke voedingsbo-

Revue

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen