GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Studentenalmanak 1902 - pagina 138

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Studentenalmanak 1902 - pagina 138

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

132

„Zeg, Chris," zei Mijntje, en ze schoof nog wat dichter

naar hem op, „ik weet het al l a n g ; ik had het al lang

gevoeld; dien brief om me te spreken, had ik al eerder

verwacht."

„Maar ik dorst niet," lispelde Chris.

„Maar waarom dan toch niet! Waarom spreek je mi.

niet vrij uit! Waarom open je je hart niet voor me!"

„Och, Mijntje, ik kan haast niet gelooven . . . ."

„Dat ik zoo schrikbarend veel van je houd, is 't niet>

Nu, of je 't gelooven kunt of niet, Chris, 't gaat alle

perken te buiten."

„O Mijntje'"

„Ja, Chris, en ik weet het wel, dat jij net eender gesteld

bent. En daarom, kom, laten we niet veel woorden ver-

spillen. W e kennen mekaar, we voelen 't van mekaar, we

zullen samen gelukkig wezen."

E n toen moest ik, och arme, het hooren, dat haar mond

het plekje gevonden had, dat Chris Jansens baard en snor

vaneen scheidde; en dat Mijntjes lippen bleken haast onaf-

scheidelijk te zijn van deze pas ontdekte terra incognita^

Ondertusschen kreeg ik het in mijn schuilplaats ontzettend

benauwd. Ik zat, of liever lag voortdurend in angst, dat

ze me hooren mochten. Ze hielden elkaar zoo vast omstren-

geld, dat ik aan het einde hunner omhelzing begon te

wanhopen. Bovendien bemerkte ik, op mijn horloge ziende^

hetgeen met veel moeite gepaard ging, dat het al over

zevenen was, en om half acht had ik beloofd thuis te zullen

zijn. Doch het ergste van alles was, dat ik met mijn arin

op een stuk dor hout rustte, en dat veroorzaakte me

ondragelijke pijn. Bewegen durfde ik me niet, want ik

was bang dan bemerkt te zullen worden. Toch moest ik

me trachten op te richten, want zóó hield ik het geen

oogenblik langer uit. Na vele pijnlijke pogingen stond ik

gelukkig, zonder gehoord te zijn, op de been. Ik wilde

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1902

Studentenalmanak | 174 Pagina's

Studentenalmanak 1902 - pagina 138

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1902

Studentenalmanak | 174 Pagina's