Studentenalmanak 1914 - pagina 211

FARRAGO 201

onder over wie Ibsen zich vroolijk zou maken als bouwmeester

Solnesz gekscheert met Hilde over het beloofde koninkrijk. Zoo

menigen Gregers Werle of Hans Lyngstrand, erger: menige Hedda

Gabler of Ejlert Lövborg vinden we onder de Ibsenvereerders.

Zulken, die in inhoudsloos nadenken over allerlei problemen des

levens nooit tot het leven zelf komen; die allerlei onvervulbare

verwachtingen van het leven koesteren en maar zoeken naar de

verte, naar allerlei verheven levensroepingen, en wat bij hen is

en hun taak is verwaarloozen; zulken, in wie de levensdrang

machtig werkt, doch die het leven meenen te vinden in een

oogenblikkelijk en ijdel genot, in zinnelijkheidsprikkeling, die het

ideaal der schoonheid zoeken in wijndrinkers met loofomkranst

haar, schoone vrouwen en den dood door het schot uit de pistool.

Niets is gevaarlijker dan een karaktertype van Ibsens drama te

willen zijn, probleemmensch, die in vermeende abnormaliteit ge-

niet, en zoo eigen karakter, eigen ik, eigen leven en levensroeping

te bederven.

Doch er kan ook een andere werking van Ibsen uitgaan,

dank zij de niet te breken macht van den Christus ook in het

hart van hem, die als Juliaan, tevergeefs tracht zich daarvan los

te maken; dank zij het ideaal van het beeld Gods, ook nog

lichtend in het hart van hem, die een eigengekozen ideaal zoekt

te bereiken. Ibsen zoekt den adelsmensch, en enkele trekken van

dezen mensch der toekomst herinneren ons inderdaad aan waar-

achtigen adel. Het is de verheven mensch, die tot groote dingen

de kracht heeft, die ook de kracht heeft zichzelf te offeren. Het

is de mensch die in volkomen vrijheid handelt, en zich wacht in

in strijd met innerlijken eisch iets te doen of te laten. Het is de

mensch, die waar is tegenover zichzelf, tegenover zijn mede-

mensch, tegenover God, bij wien het innerlijk niet met het uiter-

lijk in strijd is, die zich volkomen aan zijn ideaal toewijdt. En

als Ibsen zoo zoekt naar een eigen ideaal van mensch van een derde

rijk, blijkt hij het Christendom in zijn wezen niet gekend te hebben.

Het Christendom is niet louter een Weltverneinung, doch het is

ook Weltbejahung; het Christendom is niet slechts dooding van

den wil, doch ook levendmaking en vernieuwing; het Christendom

is niet louter zelfopoffering, doch ook zelfhandhaving. Wereld en

leven zijn Gods gave; de wereld te bezitten en het leven te

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen