Studentenalmanak 1928 - pagina 172

162 W A A R O P D E O N D E R S C H E I D I N G : M O D E R N E - -

De richting die zieh nog heden ten dage met fanatieke hard-

nekkigheid in die steriliteit wil vastankeren en de lijn van

het exces nog steeds wil verlengen in onzen tijd, staat dan

ook vrijwel naast en niet in de ontwikkeling der heden-

daagsche schilderkunst, hoezeer haar aanhangers ook roe-

pen, dat hun kunst (de onderwerplooze) eigenlijk de alleen-

zuivere, ware schilderkunst is, waarop de vóór ons liggende

kunst-eeuwen en met name de ontwikkeling der moderne

kunst als op hun mteindelijk doelpimt zijn uitgeloopen

(Theo V, Doesburg c.s.) De ontwikkeling der hedendaagsche

schilderkunst toont ons hiertegenover echter zonneklaar,

hoe haar alleen in gebondenheid aan de natuurverschijning,

een vruchtbaar leven beschoren is.

De hedendaagsche schilderkunst toch, als eenheid gezien,

negeert de werkelijkheid niet meer, maar komt door de

waarneming heen tot een gesloten beeld van contemplatieve

rust. Zij heeft na de excessen der vóór haar liggende kunst,

weer de harmonische verhouding gevonden tusschen het

natuurbeeld en de innerlijke aanschouwing, zooals die ook

bij Cézanne aanwezig was geweest. Zij is zeer zeker rdeo-

plastisch geriöht, maar verliest daarbij niet het evenwicht

en streeft zichzelf niet voorbij door zich in inhoudlooze,

hersenschimmige abstracties van vormschemata te verloo-

pen, doch zoekt naar de omschepping van het natuurbeeld

tot een vastbezonken eenheid van vorm- en kleurharmonie,

die in de diepte der innerlijke beleving geworteld ligt. Zij

neemt die heilvolle midden-positie in, waarin noch de

natuur, noch het innerlijk genegeerd wordt, doch deze beide

in harmonische oplossing door de synthetische functie van

den geest tot een zinvolle geslotenheid zijn gebracht.

Aldus de ontwikkeling der modernq schilderkunst in

haar meest elementaire structuur overschouwende, zagen

we, hoe de vrijwording van de werkelijkheid, aanvankelijk

op waarnemingsbasis gesteld, zioh in 't luminisme tot aan

de grensmogelijkheid van de schilderkunst (de natuur-vorm

minimaal herkenbaar) ontwikkelde, daarna op de basis der

innerlijke aanschouwing verplaatst, zich opnieuw op déze

basis evolueerde, maar nu tot over de grensmogelijkheid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen