Studentenalmanak 1964 - pagina 255

het onmogelijke altijd al gewild! Daarom had hij nooit medelijden, met

de anderen niet, met zichzelf niet. Medelijden was egoïstisch, altijd. Was

er medelijden mogelijk, zonder aan jezelf te denken in de situatie van

de ander? Ik zal de änderen althans mijn egoïsme besparen, mijzelf zal

ik het niet kunnen. Maar ik wil het alléén lijden. Als ik anderen een dienst

bewijs, zullen zij hun eventuele blijdschap niet mogen laten merken,

omdat ik anders denken zal dat ik het daarom deed. Maar zij zullen het

niet kunnen.

Leven is slechts een kiezen tussen verschillende soorten egoïsmen, voor

en na de keuze gelijkwaardig. Is het niet egoïstisch, het goede te willen

voor jezelf, ook al wil je het eveneens voor de anderen? Er is slechts een

beperkte voorraad. Hij glimlachte. Zoals altijd was ascese een uiterst

fijnzinnig zelfbedrog. Het kwam allemaal, doordat niemand ontwijfelbare

normen bezat. Mijn hemel, komt er ooit een einde, dacht hij. Hij wilde

zich niet goed voelen, niet goed handelen, hij wilde het zijn. Was dat

zijn fout? Hij lachte kort en geconcentreerd, zo kort, dat hij aan de

echtheid van zijn lach twijfelde. Dit lachen was een met zekerheid

twijfelen, dacht hij. Misschien lachte hij daarom zo vaak.

Ik heb mij nooit willen aanpassen, dacht hij. Aanpassingsvermogen heb

ik steeds gezien als een gevolg van zwakheid. Maar wat is géén gevolg

van zwakte? Hij keek naar buiten en dacht enigszins gezocht: l'ennui

de la nuit. Hij ging op de grond liggen en stak een sigaret op. Soms zette

hij de radio er zuiverder op. Nog twee dagen, dacht hij, ik zal alles achter-

laten. Mijn auto geef ik weg aan iemand op de kade. Hij sprong overeind

en zei dramatisch: „Het noodlot achtervolgde mij altijd al. Het schip zal

slechts vergaan als ik aan boord ben. Anders zal er niets gebeuren en

zal ik denken: was ik maar aan boord geweest. Het was als met regenjassen

in vakanties. Als je ze meenam, kwam er nooit regen. ,,Toch ben ik

vrij," zei hij. „ I k ben aan niemand gebonden." Hij was verbaasd nu,

dat hij dit altijd had willen bereiken. Hij lachte en hield de rook van zijn

sigaret in de mond, wachtend op het moment waarop hij niet meer

lachen zou, dan kon hij inhaleren. Inmiddels bemerkte hij, dat de radio

nog aanstond. Hij dacht: slapen is een prettige bezigheid, misschien de

prettigste. Je komt er alleen zo weinig toe. Uitgeput zonk hij neer op

255

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen