Studentenalmanak 1965 - pagina 276

roep. Na oogopening bleek dat afkomstig te zijn van Grevers, „waaaat,

waaaat" was het, in onmogelijke toonaarden. De patiënt bevond

zich echter niet in de bekende hijgende, half-zittende houding te bed,

maar vlak voor het geopende raam. Verbijstering sloeg de ontwaakten

om het hart: eenbenig stond daar iemand, in rode pyama voor het

venster, de lege broekspijp fladderde zinloos en alles aan hem balan-

ceerde en zweefde, zelf zijn roep, zijn eindeloze „waaaat, waaaat"

leek een steunzoeken. Gelijk verwacht mocht worden was het eerst

de cipier over zijn schrik heen. Afgericht op elk soort rebellie als hij

was, gevolg van een jarenlange gevangenispraktijk, sprong hij meteen

het bed uit en diende de schreeuwer en misdadiger Grevers een

routine-slag toe, die zelfs een van kwaad bewuste tweebenige onmid-

dellijk geveld zou hebben. Grevers knakte, geheel zwelgend in zijn

„waaaat" en fladderende lingerie. Gelijkertijd was het vertrek in licht

gedompeld en waren verpleegsters van worstelaars-allure toegesneld.

Onmiddellijk was de bewusteloze weggevoerd en lag de cipier weer

toegedekt in zijn bed, met warme kompressen en onder een zwijmeling

van lieve woordjes, die de verpleegsters hem bij het bedgaan toege-

voegd hadden: hij was immers nog niet geheel hersteld van zijn lever-

aandoening. Wijma en de bloemist hadden alles met een mengeling

van schrik en ergernis aangezien: de vier worstvrouwen, gegroepeerd

om de levenloze Grevers, de hoorbare strelingen, de cipier toegebracht

maar bovenal het berooide bed van Grevers, waar de stank afsloeg,

daar Grevers zich bevrijd had van het aan hem gekonstrueerde exkre-

tie-systeem, — delen daarvan moesten nog aan hem zijn. Ten laatste

werd het Grevers-bed weggevoerd, weer door vier stouwende vrouwen,

onherkenbaar, vanwege haar martelaarsgelaat. Zonder dat een woord

over deze onverkwikkelijke affaire gesproken was, keerde de slaap

terug tot de zich te veel vermoeid hebbende mannenlijven.

De volgende morgen kan niet anders dan als de morgen van Wijma ge-

boekstaafd worden. Reeds na de wasbeurt en het havermoutontbijt

was zijn tong in de weer, met de bekende uitweidingen de spreektrant

van zijn vroeger beroep eigen. Zijn vinnig vogelkopje bewoog heen en

weer onder het spreken, louter van verontwaardiging. Af en toe was

de stem hem te vlug en ontaardden de zinnen in een vruchteloos ra-

telen, dat noch de cipier, noch de bloemist kon volgen, hoewel geen

276

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen