Studentenalmanak 1965 - pagina 278

„Meneer Wijma" begon de bloemist, „U hebt eh. . . ja, U hebt na-

tuurlijk wel ergens gelijk, of eigenlijk, U hebt wel een heleboel gelijk,

maar U kunt U toch wel voorstellen, dat eh. . . de direktie, dat eh. . .

dokter Miniand Ploegsma een klein foutje heeft gemaakt."

Hij had nog meer willen zeggen, maar de gedragingen van Wijma in zijn

bed brachten hem ontzet tot zwijgen. Opeens was de magere witte

gestalte omhoog gekomen, als een onverjongde feniks uit de witte as.

Hoogop rees hij, hoger dan in zittende houding mogelijk was, de intense

woede gaf aan zijn rijzen de gedaante van een zeldzaam natuurver-

schijnsel. Het witte werd geblokt, —het motief van het pyama-bedruk-

sel en plots, met een laatste ruk, schoot Wijma als een veer uit en een

kussen vloog van hem, diagonaal de ziekenruimte door. Daar stond zijn

benige, tierende gestalte. „Een fout, een fout, ha, ha, een fout". Hij

maakte een luchtsprong, nog een, toen viel hij lomp het bed uit. Maar

meteen was hij weer opgekrabbeld en snelde hij naar het raam.

„Een fout, hhhaaaaaa", gierde hij, op een been rond hinkend,

„Waaaat, waaaat, hoei, hoei, hoei!" De cipier, de dikke en aaiende

vrouwen van de vorige nacht nog voldoende gedachtig, bleef stijf lig-

gen. De bloemist zei iets als: „Meneer Wijma toch", zelf niet gelovend

in zijn goedsmoedse bestraffing.

,,Een fout, een fout", galmde de hinkelaar bij herhaling en hipte rond

als een opgeblazen kikker, ,,een fout, een fout, hoei, hoei".

De deur werd weldra opengegooid. Een leger witte jassen en wam-

buizen drong binnen en omstuwde Wijma. Dr. Miniand Ploegsma had

persoonlijk postgevat bij de deur. Vier vrouwen, dezelfde als in de vo-

rige nacht, sleurden de rebel weg, een aantal mannelijke handlangers

sjokte ervoor en erachter om een eventuele uitbraak op te vangen.

Toen de stoet vertrokken was, schreed Dr. Miniand Ploegsma op de

verbouwereerde zieken toe.

„Het spijt mij," sprak hij, zo waardig mogelijk, „dat het zover komen

moest. De direktie van het Gasthuis zal ernstige maatregelen over-

wegen om iets dergelijks in de toekomst te voorkomen".

Zijn getraind gelaat verried geen emotie. Maar zijn houding was gebo-

gen en ingedeukt, de stetoskoop bungelde sullig boven zijn witte buik.

Wreed was hij deze dagen herinnerd aan de keerzijde van zijn ideologie,

aan het helse van zijn hemels bestaan. De bloemist en de cipier be-

grepen het niet geheel, maar hun hoofden knikten ontredderd, bij wijze

278

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen