Studentenalmanak 1965 - pagina 203

het ontbreken van een vergunning voor vuurwapens en een prepara-

teursvergunning.

Op de Diësvergadering sprak hij de feestrede uit. Vol vuur vertelde hij

over de technieken van lijmen, strikken, prepareren en opzetten, zo

boeiend was het, dat niemand zijn Utrechts accent opgevallen was. Hij

was maar met de trein gekomen — want voor de bromfiets was het te

ver in het jaar — zei hij. En bovendien met die studenten je kon nooit

weten. Dronken op zo'n ding naar huis dat was ook maar niets. Het

zou wel laat worden, hij had maar alvast een enkele reis genomen.

Zijn vrouw had hij niets verteld, ze hield niet van die alcoholwalm.

In Utrecht had je ze ook, studenten, schreeuwers. Het maakte hèm niks.

Je bent maar één keer jong, vond hij.

Hij sprak dus mooi, die avond. Allerhande stropersmateriaal zoals

strikken en lichtbakken had hij meegenomen om te demonstreren. In

een sigarenkistje, dat hij van hand tot hand liet gaan lagen behoedzaam

op watten, vlijmscherpe prepareermesjes, in alle maten. Voor hem

op de tafel stonden een paar potjes met smeerseltjes. Half achter hem

zat het bestuur zichtbaar gespannen te luisteren. Toen hij tijdens zijn

voordracht een strik demonstreerde en deze hoog boven zijn hoofd hield

— kan een ieder het zien ook achteraan?— was het dan ook maar een

klein kunstje voor het bestuur. . . Kijk, Mama, met één hand.

Na de pauze bleek dat de man bij zijn leven een goed docent geweest

was, het prepareren en opzetten koste ons niet veel moeite. Bovendien

waren we erg gelukkig met zijn collectie prepareermesjes. De etalage-

pop met een admiraalsuniform, die gedurende 's mans toespraak onder

de tafel verborgen had gelegen werd te voorschijn gehaald. De man was

wat kleiner geworden door de behandeling, maar het viel niet op. Het

uniform van de pop past hem ook, godzijdank. Dat was het enige zwak-

ke punt in de organisatie van de diësviering geweest. Bijna overbodig

was het onherkenbaar maken van het gezicht van de etalagepop. Men

had het ding bij de vuilnisemmer op het troittoir gedeponeerd.

De man stond al lang en breed in vol ornaat tussen zijn collega's in de

vitrine „Admiraalsuniformen uit de Gouden Eeuw" (op de tweede

verdieping rechts) toen de nachtsuppooost van het Scheepvaartmuseum

aan de Cornelis Schuyt met een lichte hoofdpijn wakker werd.

Na zijn laatste rondgang tegen zeven schreef hij in het nachtrapport:

Geen bijzonderheden.

203

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen